Το κορίτσι με το σκουλαρίκι

«Μια υπηρέτρια είναι πάντα τζάμπα». Κι αυτή ήταν υπηρέτρια. Με πρόσωπο στρογγυλό, με το γαλαζοκίτρινο ύφασμα στο κεφάλι να κρύβει τις σκέψεις της. Η ίδια ποτέ δεν το κατάφερε-?ατά λάθος ειλικρίνεια ή παρωχημένη αθωότητα δεν έχει μεγάλη σημασία. Με βλέμμα επίμονο σε προκαλεί να κοιτάξεις αυτό που εκείνη βλέπει. Γι? αυτήν το αίνιγμα είναι σκοπός: να μαντεύει τη σκέψη των προσώπων που εκείνος εγκλωβίζει στον καμβά. Ίσως γι? αυτό να την πρόσεξε εξ? αρχής: ήξερε να προσθέτει την τελευταία πινελιά στα έργα του καλύτερα από 'κείνον. Αυτός δε μιλούσε πολύ. Ήταν όμως τόσο σιωπηρός που σχεδόν γινόταν αντιληπτός. Κι αυτή ποτέ δεν του αρνήθηκε. Η σφουγγαρίστρα και το πλυσταριό ήτανε μονάχα το άλλοθι. Ο προορισμός ήταν πάντα άλλος. Και τον έφτασαν μαζί. Ο Βερμεέρ μοιραία την έκλεισε στον κόσμο του: την άφησε να χαράσσει στο βλέμμα του τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της. Την έκανε το κορίτσι με το σκουλαρίκι. Μόνο που μαζί μ? αυτήν στοίχειωσε και τις τύψεις του, εκείνες που δεν φεύγουν ποτέ για να θυμίζουν πως οι υπηρέτριες δε φοράνε σκουλαρίκια.

Αδαμαντία Ζαφειροπούλου

(αναδημοσίευση από το περιοδικό Καλειδοσκόπιο)