Ο Τάσος Χατζητάτσης γεννήθηκε το 1945 στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέθανε τον Νοέμβριο του 2008. Εργάστηκε επί χρόνια ως οδοντίατρος. Πρωτοεμφανίστηκε ως πεζογράφος στο περιοδικό «Χάρτης» το 1984, εξέδωσε όμως το πρώτο του βιβλίο μόλις το 1997 («Έντεκα σικελικοί εσπερινοί», Εκδόσεις Εντευκτηρίου) και τιμήθηκε γι? αυτό με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω». Το 2000 εξέδωσε, πάλι από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου, το βιβλίο «Στη σφενδόνη». Το 2003 εξέδωσε το «Σα σπασμένα φτερά» (Εκδόσεις Πόλις), για το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω». Ακολούθησαν τα βιβλία «Μονόξυλο στο ποτάμι» (Εκδόσεις Πόλις, 2006) και «Ασκήσεις μνήμης» (Εκδόσεις Πόλις, 2008, επανέκδοση σε έναν τόμο των δύο πρώτων του βιβλίων).
Με τα πεζογραφήματά του, ο Χατζητάτσης αναδείχθηκε στον πιο «πολιτικό» από τους λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης. Στα κείμενά του, η εσωτερική μετανάστευση, η ξενιτιά αλλά και η προσφυγιά βρήκαν την καίρια έκφραση και αποτύπωσή τους. Ο πυκνός και μεστός, οικονομημένος λόγος του, πλούτισε τη μεταπολεμική μας πεζογραφία με έργα που συνδυάζουν τον σεβασμό στον πόνο που συνεπάγεται η ζωή, την ανησυχία για ένα μέλλον που διαγράφεται σιβυλλικό και την πικρία για τα στοιχήματα που δεν κερδήθηκαν.
Στο σύνολο του έργου του Χατζητάτση, «η γραφή του υπαγορεύεται από την ηθική επιταγή να διασωθεί η μνήμη του δικού του προσώπου, των αγαπημένων του και κατ΄ επέκταση της γενιάς του», παρατήρησε ο Ευριπίδης Γαραντούδης («Βιβλιοδρόμιο», εφημ. «Τα Νέα», 7.11.2009).
Ενώ ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου («Επτά», εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 6.12.2009) σχολίασε: Πεζογράφος χαμηλών τόνων, με φανερά ποιητική διάθεση, η οποία δεν τον εμποδίζει να συγκεντρωθεί στον φωτισμό και στην ανάδειξη της λεπτομέρειας, ο Τάσος Χατζητάτσης, που έφυγε πριν από έναν χρόνο από τη ζωή, σε ηλικία 63 ετών, εμφανίστηκε με κατακτημένα τα μέσα και το ύφος του από το πρώτο του κιόλας βιβλίο, «Εντεκα Σικελικοί Εσπερινοί», καταφέρνοντας μέσα στα δέκα όλα κι όλα χρόνια της παρουσίας του στα γράμματα να σχηματίσει ένα εξαιρετικά πυκνό και κατασταλαγμένο σύνολο».
Από την πλευρά της, η Μαίρη Μικέ, σε άρθρο της (υπό δημοσίευση στο «Εντευκτήριο») φωτίζει «ένα ακόμη βασικό χαρακτηριστικό: τον έντονο σαγηνευτικό ερωτισμό που διαποτίζει όλα τα κείμενα του Χατζητάτση, άλλοτε καταυγάζοντας με την παρουσία του και άλλοτε δρώντας υπόγεια, ένοχα, μυστικά και κρυφά. Σχέσεις ανομολόγητες, φαντασιώσεις διεκδικούν με αξιώσεις το μερίδιό τους. [...] Δεν πρόκειται ωστόσο (μόνο) για δοξολογία μιας ανεξέλεγκτης ερωτικής επιθυμίας, ανεπίδοτης συνήθως, ουδέτερης και αθώας, τοποθετημένης στην καταστατική αρχή της ανθρώπινης Φύσης, εγκλεισμένης απλώς στην περιοχή της ενστικτώδους ορμής. Πρόκειται και για τη συνάφεια της ερωτικής επιθυμίας με τα πολιτικά τεκταινόμενα, με τους ιστορικούς μηχανισμούς καθώς λαδώνονται από το σαράκι του πάθους ή ακόμη μπορεί να πρόκειται για συνδυασμό τους [...]».
αναδημοσίευση από το περιοδικό Εντευκτήριο