Όπου σε πάει η καρδιά

Στο αεροπλάνο για την Αμερική με συνόδευε αυτό το βιβλίο. Ήταν σίγουρο ότι δεν θα το άφηνα σε ησυχία μόλις συνειδητοποίησα ότι άφησα και 'γω μια γιαγιά πίσω και ότι αποχωρώ με προορσμό την ίδια Ήπειρο για την οποία είχε φύγει και η εγγονή της αφηγήτριας μας. Πρόκειται για μια αφήγηση ημερολογιακού-επιστολογραφικού χαρακτήρα. Όπως κάθε ημερολόγιο, έτσι και αυτό,  χαρακτηρίζεται και από έναν εξομολογητικό τόνο. Μία ηλικιωμένη γυναίκα αποφασίζει-όταν αρχίζει να αισθάνεται τις δυνάμεις τις να την εκγαταλείπουν- να αποκαλύψει στην εγγονή της ό,τι ως τώρα έμενε στο σκοτάδι. Όπως και η ίδια η Σουζάννα Ταμάρο γράφει: ?Οι νεκροί δε βαραίνουν τόσο με την απουσία τους όσο με αυτά που δεν ειπώθηκαν ανάμεσα σ? εκείνους και σ? εμάς?. Γι? αυτό ακριβώς το λόγο, σχεδόν κάθε μέρα, η γιαγιά γράφει στην εγγονή της εξιστορώντας το παρελθόν και των δύο τους, αλλά και όλες τις πράξεις της εγγονής της οι οποίες κατά καιρούς την πλήγωσαν χωρίς όμως καμία διάθεση επικρισίας ή κακίας. Κάθε ανάμνηση προκύπτει από διάφορες σειρές συνειρμών κάνοντας τον αναγνώστη να καταλάβει από την πρώτη στιγμή, ότι μοναδικός σκοπός όλου αυτού του ?χρονικού? είναι να βοηθήσει την εγγονή να πάρει τις σωστές αποφάσεις στη ζωή της έχοντας σαν οδηγό όλο το παρελθόν της οικογένειάς της, ξεσκέπαστο μπροστά της. Η τρυφερότητα και η υπερευαισθησία της τρίτης ηλικίας συγκρούεται συνεχώς με τη σκληρότητα της νεανικής. Η σοφία και η αυτογνωσία της γιαγιάς-αφηγήτριας κάνουν την ανάγνωση ενδιαφέρουσα και συγκινητική καταφέρνοντας στο τέλος να πείσουν ότι ο μόνο αληθινός δρόμος είναι όπου σε πάει η καρδιά.

Λένα Βλασταρά