Ο πρίγκιπας με το σκισμένο τζιν

Συγκινητικό και τρυφερό. Με αστείες στιγμές αλλά και αρκετά πεζές και καθημερινές. Η Αλεξάνδρα μας συστήνεται από αρχής μέχρι τέλους. Σποραδικά και αποσπασματικά πάντα, οπότε δεν κουράζεται ο αναγνώστης, μαθαίνουμε πώς ξεκίνησε, ποια τα όνειρά της αλλά κυρίως πώς σφυρηλατείται με την κάθε εμπιρία ο εαυτός της και η ψυχολογία της. Όταν διάβασα ότι ανήκει και στο ζώδιο των Διδύμων, κατάλαβα όλες της τις κινήσεις και ενέργειες.
Η συγγραφέας καταφέρνει να ξεφύγει από το χαζό γκομενίστικο ανούσιο βιβλίο και να μας περιγράψει τα όνειρα, τις ελπίδες και τα ναυάγια μιας κοπέλας του σήμερα, να αφήσει κάπου κάπου και μια νότα πίκρας, ειδικά όταν μετά από χρόνια η Αλεξάνδρα βλέπει πώς κατάντησε ο πρίγκιπάς της και μαζί του η γυναίκα που ήθελε να τον τυλίξει, νομίζοντάς τον για καμπόσο. Άουτς! Κατά τα άλλα κρατώ πολύ ωραίους στίχους, όπως: 

"Όταν πέθανες για μένα / δε σε έθαψα / γιατί θα έπρεπε να σου ανάβω το καντήλι / Δε σε έκαψα / γιατί θα έπρεπε / να φυλάξω τη στάχτη σου / Είπα απλά / πέθανε".
"Γέμισα τις βαλίτσες μου με αγάπη, με υπακοή, με μάθηση, με υπομονή, με ελπίδα και ξεκίνησα για το ταξίδι της ζωής. Πού πας, με ρώτησαν, χωρίς αποσκευές;"
"Τα όνειρά μου χάρτινα καράβια / δεν φτάσανε ποτές τους σε λιμάνι / μα γεύτηκαν το αλμυρό νερό / το κύμα / και του βυθού τ' αγκάλιασμα".

Πάνος Τουρλής