Προσοχή: το άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers.Ουφ...Προβληματίζομαι!!!Δεν ξέρω ειλικρινά τι να γράψω για να μην απογοητέυσω τους προηγούμενους. Θα αρχίσω με τα θετικά λοιπόν. Ναι κι εμένα μου άρεσε που ο Ρόλαντ αρχίζει πάλι από την αρχή. Είναι ένας αντι-ήρωας, ένα γρουσούζικο πλάσμα που καταστρέφει τους γύρω τους για να φτάσει στον ΔΙΚΟ του σκοπό. Μήπως ότι γυρνάμε πάλι από την αρχή είναι μια λύτρωση ή μήπως μια σισύφειος τιμωρία;Ας μην ξεχνάμε ότι σκότωσε τη μάνα του κι εξαιτίας του διαλυθηκε και το κα-τετ. Ναι αυτό το τέλος θα ήθελα κι εγώ. Ανεβαίνει, περνάει τα σταδια της ζωής του, φτάνει στο τέλος και...πάμε πάλι από την αρχή. Από την άλλη χαίρομαι που Έντι Σουζάνα και Τζέικ ξανασυναντιούνται σε μιαν άλλη ζωή και ζουν ευτυχισμένοι. Έπρεπε να φύγουν μακριά από τον Ρόλαντ και καλά κάνανε. Ελπίζω τώρα που η ιστορία ξεκινάει από την αρχή να μην τους ξανακαλέσει. Καλά είναι εκεί!!! :)
Όλα τα άλλα δε μου αρέσανε. Οι αναλυτικές περιγραφές (γευμάτων, βυρσοδεψίας, ταξιδιού μέρα με τη μέρα, σπιτιών και Παγωμένων τόπων) (δηλαδή τελείωνε να πούμε). Πήδαγα σελίδες, πήδαγα κεφάλαια, στο τσακ ήμουν να τα παρατήσω τελείως. Αυτό ακριβώς είναι που δε μου άρεσε και τόσο πολύ. ΟΚ μεγάλε έγραψες ένα έπος, κράτησες την αγωνία στο κόκκινο, συνδύασες αριστοτεχνικά τη μυθολογία των βιβλίων σου με την πλοκή του βιβλίου (πιστεύω ότι μια δεύτερη ανάγνωση αξίζει, μόνο για να εντοπίζεις το between the lines αλλα προσωπικά δε θα υποβληθώ σε αυτό το μαρτύριο), ναι διασκέδασα με τα inside jokes του Στήβεν Κινγκ (αφού εκμεταλλεύτηκε μέχρι και το τροχαίο ατύχημα που τον καθήλωσε στην πραγματική του ζωή με έξυπνο τρόπο) αλλά ως εκεί. ΤΕΛΕΙΩΝΕ!!!!Φλύαρο, κουραστικό, τραβάει την αγωνία επιτηδευμένα πολύ. Κι όταν κάνεις ένα γιο που περιμένει πώς και πώς να σε φάει δεν το τελειώνεις έτσι απότομα. Τους επιτίθεται νύχτα και το σκοτώνει. Ε και λοιπόν; Δεν αντάλλαξαν λόγια; Δεν ήρθε ο Ρόλαντ αντιμέτωπος με τύψεις, ενοχές για το παρελθόν του μέσα από το μέλλον του, κάτι; Με ξενέρωσαν απίστευτα τα ρομπότ και οι λυκάνθρωποι (εγώ που απόλαυσα πραγματικά το Κινητό του ίδιου συγγραφέα). Ξεκινάει ευρηματικά για να καταλήξει σαπουνόφουσκα. Παραμένω αυστηρά στην πλοκή και στον κύκλο που κάνει. Ναι αυτό μου άρεσε. Ναι, δε μετανιώνω που διάβασα όλο το έργο αυτό. Κι ευχαριστώ το zlatko για την ευκαιρία.
Πάνος Τουρλής