Αν ο Παπαδιαμάντης ζούσε σήμερα θα ανηφόριζε με το σκυφτό και βαρύ του περπάτημα τη Μνησικλέους. Κάποια βλέματα που μαγνητισμένα θα τον ακολουθούσαν θα τον έβλεπαν να στρίβει στην οδό Θόλου. Θα έφτανε έξω από την είσοδο της Απανεμιάς, αργά θα άνοιγε την πόρτα και θα έμπαινε μέσα. Θα βρισκόταν σε ένα χώρο που θα τον αισθανόταν οικείο, διόλου έξω από την εποχή του. Ο υπερβολικά χαμηλός φωτισμός θα τον έκανε να αισθανθεί πιο άνετα. Θα «εκάθηντο εις μίαν γωνίαν του μαγαζείου» σε ένα από τα χαμηλά καρεκλάκια.
Στη μικροσκοπική σκηνή εμφανίζονται τρεις άντρες με στόχο να προσεγγίσουν τον ερωτικό Παπαδιαμάντη. Όχι τον Παπαδιαμάντη κοσμοκαλόγερο. Τον άλλον. Αυτόν που μπορούσε να «περιπτυχθεί τον κορμόν» μιας βασιλικής δρυός, που στόλιζε με ερωτικά χαρακτηριστικά μια Φόνισσα, αυτόν που φαντασιωνόταν ένα ναυάγιο προκειμένου να αφανιστούν όλοι για να αγκαλιάσει το αντικείμενο του πόθου του και να βγουν από τη θάλασσα «αναπλασμένοι και αναβαπτισμένοι. Νέος Αδάμ και νέα Εύα, φέροντες τους χιτωνας θαλασσοβρεγμένους κολλητά εις την επιδερμίδα των, περισσότερον παρά γυμνοί». Τον Παπαδιαμάντη που αναρωτιόταν αν «υπάρχουν εις τόν Παράδεισον Άγιοι δεχόμενοι τας ευχάς των ερώντων;».
Βλέπει τη ζωή και το έργο του να ζωντανεύει μέσα από τα βιογραφικά στοιχεία που διαβάζει στον κόσμο ο Σταύρος. Ακούει το Μανόλη με ταπεινή φωνή «ητις ωμοίαζε με χρησμόν» να απαγγέλει αποσπάσματα από τα διηγήματά του. Κι όταν ο Θάνος πιάνει την κιθάρα του και γεμίζει το χώρο με αυτοσχέδιες μελοποιήσεις των ποιημάτων του, τότε ο Παπαδιαμάντης συναντάει την ροκ πλευρά του.
Αυτή τη μυσταγωγία μύησης στον ερωτικό Παπαδιαμάντη δεν την ονειρευτήκαμε. Είμαστε τυχεροί γιατί τη ζήσαμε την Πέμπτη το βράδυ στην Απανεμιά. Μία μύηση που έγινε με απόλυτο σεβασμό στο συγγραφέα και το έργο του, από ανθρώπους που φαινότανε ότι τον αγάπησαν βαθιά και έβγαλαν πάνω στη σκηνή όλο τον ερωτισμό και την ευαισθησία τους. Μιάμιση ώρα απόλυτης σιγής με κοινό και «ερμηνευτές» να έχουν γίνει ένα και με μοναδικό μέσο τη γλώσσα του Παπαδιαμάντη να ταξιδεύουν όλοι μαζί. Μια βραδιά που απέδειξε ότι όταν το πρωτογενές υλικό είναι δυνατό και αυτοί που αναλαμβάνουν να το μεταδώσουν είναι γεμάτοι πάθος γι' αυτό που κάνουν, τότε, οι πορείες των συναισθημάτων των ανθρώπων κάποιες στιγμές συγκλίνουν.
Λένα Βλασταρά
