Ασκημένος ήδη στην τέχνη της ποίησης, ο Κώστας Μαυρουδής δεν απαρνείται αυτή του την ιδιότητα ακόμη κι όταν καταπιάνεται με πεζές φόρμες. Δύσκολο, ωστόσο, να κατατάξεις σε κάποιο από τα συμβατικά είδη της λογοτεχνίας τα πεζογραφήματά του, αυτές τις σύντομες μα τόσο μεστές από νόημα συνθέσεις του. Εν είδει προσωπικού ημερολογίου, Οι Κουρτίνες του Γκαριμπάλντι (εκδ. Νεφέλη) αποδελτιώνουν ένα πολυποίκιλο υλικό: πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντος του συγγραφέα αλλά και πρωταγωνιστές της ιστορίας, γεγονότα καθημερινά, δοσμένα με μια δόση οικουμενικότητας, όπως άλλωστε τους αρμόζει, τόποι καλλιτεχνικοί και πραγματικοί, μα πάνω από όλα ο χρόνος, ο πανδαμάτωρ, που επιχειρεί όλα να τα σκεπάσει με το πέπλο της λήθης. Στην Στενογραφία (εκδ. Κέδρος) -τίτλος αν μην τι άλλο αποκαλυπτικός- αναπαράγεται ο ίδιος ακριβώς αστερισμός βραχύμορφων στοχασμών και αφορισμών, βάζοντας, επιπλέον, την πένα του επί τον τύπον των ήλων σε ό,τι αφορά το σινάφι του, αυτό του συγγραφέα. Η σπουδαιότητα των κειμένων του δεν εξαντλείται απλώς στο πάντρεμα λυρικής και δοκιμιογραφικής allure, αλλά στη ποιοτική δύναμη -σε αντιδιαστολή με την ποσοτική- των λέξεων που απελευθερώνουν πολύ μεγαλύτερες αλήθειες από ό,τι το ίδιο το γράμμα της λέξης. Κι όλα αυτά συμβαίνουν με μια καλειδοσκοπική ματιά, όπου όλα αναδιπλώνονται και ξεδιπλώνονται σε ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό, σμιλευμένα με χιούμορ, νοσταλγία αλλά και αρκετό σαρκασμό.Νίκος Ταγκούλης
(αναδημοσίευση από το περιδοικό Καλειδοσκόπιο)