Η δέκατη φωτογραφία

Απαράδεκτο κι επιφανειακό. Αμάν αυτός ο Ψυχογιός, μια φορά να διαβάσω κάτι δικό του και να μου αρέσει (μεγάλη εξαίρεση ο Γιώργος Πολυράκης). Έχουμε μια πολύ ωραία ιστορία που θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον αν ήταν γραμμένη αλλιώς. Δεν μπορώ να καταλάβω δύο πράγματα: γιατί μαθαίνουμε ότι έχει χόμπι το σκάκι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου και γιατί εκτυλίσσεται στην Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων. Πέραν τούτων: πάρα πολλές λεπτομέρειες για το τι έκανε ανάμεσα στους χρόνους που εκτυλίσσεται η δράση των τηλεφωνημάτων ή των γεγονότων, πάρα πολλές λεπτομέρειες για τους χάκερς και τα συστήματα των Η/Υ, πάρα πολλές λεπτομέρειες για τους εισαγγελείς και τους δικαστικούς και τα εντάλματα όλα άκομψα τοποθετημένα και παραταγμένα σε μια ατέλειωτη σειρά που δεν βοηθάνε στην πλοκή. Κι αν νομίζετε ότι το θάβω διαβάστε το Σχεδόν νουάρ του Γιάννη Παπαδόπουλου (που το έχω και πρόσφατο) πόσο έξυπνα κινείται στα πλαίσια του αστυνομικού και πόσο όμορφα προχωράει η πλοκή χωρίς χάσματα και κενά (για να μην αναφέρω τον Μάρκαρη). Λυπάμαι αλλά ούτε υπόπτους έχουμε, ούτε ατμόσφαιρα, ούτε τίποτα. Κι εκεί που φτάνει ο πρωταγωνιστής στη Σιένα έχοντας ανακαλύψει το νόημα των φωτογραφιών αρχίζουμε να διαβάζουμε τις σκέψεις του δολοφόνου. Δηλαδή έλεος. Ωραία υπόθεση επαναλαμβάνω αλλά πολύ λανθασμένη η διαχείριση και του υλικού και της πλοκής (επαναλαμβάνω ότι δεν με νοιάζει τι τρώει ο πρωταγωνιστής όταν δεν έει τι να κάνει μεταξύ τηλεφωνημάτων ή πράξεων -δράσεων). Μην το διαβάσετε.

Πάνος Τουρλής