Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο μιας κοπέλας που αναγκάστηκε να "ξενιτευτεί" στη Σπιναλόγκα μόλις διέγνωσαν την αρρώστια της.
Καμία σχέση με τη Χίσλοπ αλλά δεδομένης της εποχής που γράφτηκε, που όλα ήταν τόσο δεισιδαίμονα και αντιεπιστημονικά, ήταν ανατρεπτικό. Οι δοξασίες κα οι αντιλήψεις, εμείς κι αυτοί κι η γυναίκα που αφηγείται να αρνείται να ενταχτεί στον μικρόκοσμο των λεπρών, κάτι που αποτελεί εμπόδιο και στην προοπτική του γάμου της με το Λουκά. Και το τέλος (;) τόσο ρομαντικό.... Η στάση του παπά, που φεύγει άρον άρον όταν τον πιάνουν στο στόμα τους οι λεπροί για τις ψεύτικες χριστιανο-ηθικές του απόψεις. Το γεγονός πως οι λεπροί έκαναν ό,τι ήθελαν στο νησί, ακόμη και βιασμούς, με αποτέλεσμα τις γεννήσεις και την επέμβαση των αρχών της περιοχής να διαλέγουν και να στεφανώνονται ώστε να περιορίσουν την αναρχία.
Τα κουτσομπολιά και οι παρέες των γυναικών στα ατέλειωτα νυχτέρια. Τα καναρίνια στο καφφενείο. Κι ένας έρωτας που σκοντάφτει στο άρρωστο σώμα (αλήθεια, τι νόημα έχει να παντρευτείς αν δεν έχεις χέρια; κι όμως έχει, αν και η γυναίκα που αφηγείται δεν τολμάει να υπερβεί τα εσκαμμένα. Μένει κοντά στον αγαπημένο της αλλά επιμένει να μην ενσωματώνεται στην κοινωνία που την περιβάλλει.
Η Σπιναλόγκα από μια άλλη οπτική γωνία, πιο ωμή, σκληρή και αρνητική αλλά εξίσου τρυφερή και όμορφη, όσο όμορφη μπορεί να είναι μια ιστορία μιας ομάδας ανθρώποων που ζούσαν εξόριστοι και απομονωμένοι αντιμετωποι με μια φριχτή αρρώστια.
Πάνος Τουρλής