Το ημερολόγιο ενός κατά συρροή δολοφόνου πέφτει στα χέρια της αστυνομίας κι εκείνος θα κάνει τα πάντα για να το πάρει πίσω. Γιατί αποπνέει τόση σιγουριά και δε διστάζει να θέσει τελεσίγραφα στους ντετέκτιβ που το κρατούν στα χέρια τους; Γιατί απειλεί αλλά ταυτόχρονα παραμένει νηφάλιος, ήρεμος και ψύχραιμος; Τι μπορεί να κρύβεται στο ημερολόγιό του για να το θέλει τόσο απελπισμένα πίσω; Πώς διαλέγει τα θύματά του και τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν; Ποια είναι τα κίνητρά του;
Αυτό είναι το ενδέκατο βιβλίο με ήρωα τον Ρόμπερτ Χάντερ, έναν ιδιοφυή και χαρισματικό άνθρωπο, με υψηλό δείκτη ευφυίας και πολύ καλή γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Ο Χάντερ, πτυχιούχος Ψυχολογίας και με διδακτορικό στην Ανάλυση Εγκληματικής Συμπεριφοράς και στη Βιοψυχολογία, είδε τη ζωή του να ανατρέπεται οριστικά όταν ο πατέρας του έπεσε θύμα ληστείας από αγνώστους. Η μανία του για εκδίκηση και η αδυναμία των ερευνών να εντοπιστούν οι ένοχοι τον οδήγησαν να καταταγεί στους κόλπους της Αστυνομίας. Η αλματώδης καριέρα του τον ενσωμάτωσε στη Διεύθυνση Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες. Χάρη στο υπόβαθρό του στην ψυχολογία της εγκληματικής συμπεριφοράς τοποθετήθηκε ως επικεφαλής στη Μονάδα Υπερβίαιων Εγκλημάτων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, όπου εξετάζονται οι ανθρωποκτονίες με υπερβολικό σαδισμό και βιαιότητα. Η ιστορία ξεκινάει μ’ έναν πρωτότυπο τρόπο, μιας και η πορτοφολού Άντζελα Γουντ, τρεις βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, σε μια «περίοδο υψηλής κερδοφορίας» μιας και ο κόσμος ψωνίζει για τις γιορτές και μάλιστα με μετρητά οπότε είναι η καλύτερή της, αρπάζει ένα σακίδιο με ένα μαύρο σημειωματάριο και το περιεχόμενό του κάνει την καρδιά της να σταματήσει να χτυπάει για μια στιγμή! Δεν είναι όμως απλώς εκείνη που θα βάλει τα γρανάζια της πλοκής σε κίνηση παραδίδοντας ανώνυμα το σημειωματάριο και μετά θα την ξεχάσουμε αλλά ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας που κουβαλάει ένα οικογενειακό τραύμα και τύψεις εξ αυτού, μια πανέξυπνη νέα κοπέλα που κάνει ένα λάθος κι έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της πράξης της.
Στο νέο συναρπαστικό μυθιστόρημα του Chris Carter ακολουθούμε και πάλι ένα προς ένα τα βήματα εντοπισμού του ενόχου μέσα από έρευνες, ερωτήσεις, ανθρωποκυνηγητό, παγίδες, πάντα με την Άντζι στο πλάι του Ρόμπερτ Χάντερ και του συναδέλφου του, Κάρλος Γκαρσία. Ο Κάρλος, παντρεμένος με τη γλυκιά Άννα και γιος ομοσπονδιακού πράκτορα, αγνόησε τις προτροπές της μητέρας του, που ήξερε καλά τους κινδύνους και τα προβλήματα από ένα τέτοιο επάγγελμα, και ακολούθησε τα βήματα του ήρωά του, του πατέρα του! Ως προς τη συνεργασία μεταξύ Χάντερ και Γκαρσία έχουμε μια ιδανική εξισορρόπηση, μιας και οι δύο συμμετέχουν στις έρευνες, ακολουθούν παράλληλες ή διαφορετικές άκρες στο δύσκολο κουβάρι που έμπλεξαν και ταυτόχρονα η προσωπική τους ζωή είναι εντελώς αντίθετη: ο ένας ανύπαντρος, αφοσιωμένος στις υποθέσεις του, με τα δικά του ψυχολογικά προβλήματα και ο άλλος παντρεμένος με μια γυναίκα γεμάτη κατανόηση, υπομονή και εγκαρτέρηση. Σε αυτήν την ιστορία πρέπει να ανακαλύψουν έναν άντρα που δολοφονεί με ποικίλους και απάνθρωπους τρόπους: μια κοπέλα τη θάβει ζωντανή, έναν έφηβο τον μαστιγώνει 241 φορές κλπ. Στο τετράδιο υπάρχουν καταγραφές για 16 θύματα («υποκείμενα»), τα οποία ο κάτοχος του ημερολογίου σκότωσε με φριχτό τρόπο, προσθέτοντας τις αντίστοιχες φωτογραφίες και μια κηλίδα αίματος από αυτά! Πάντως ακόμη αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να διαβάζουμε ένα προς ένα γι’ αυτά και αντίστοιχα να τα εντοπίζουμε και να τα ταυτοποιούμε, αντί να οργανωθεί κάτι μαζικό, όσο κι αν κόστιζε στον κρατικό προϋπολογισμό. Και κάπου στη μέση έρχεται η μεγάλη ανατροπή που απογειώνει τις εξελίξεις, δείχνει τον πραγματικό ρόλο του serial killer και αποκαλύπτει τα αναπάντεχα κίνητρά του, κάτι που ρίχνει τον Ρόμπερτ Χάντερ σε αγώνα δρόμου για να καλύψει τον χαμένο χρόνο από το λάθος του!
Στο πλάι τους είναι και πάλι η αστυνόμος Μπάρμπαρα Μπλέικ, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, μια γυναίκα σκληρή που δε χαρίζεται, βλέπουμε όμως πως κέρδισε σταδιακά την εμπιστοσύνη των υφισταμένων της, δεν τρομοκρατείται εύκολα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να ταράζει κυβερνητικούς αξιωματούχους, ισχυρούς πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης για να γίνει κάτι σωστά. Η Σούζαν Σλέιτερ, μία από τους καλύτερους επιστήμονες της Καλιφόρνια στον τομέα των εγκληματολογικών ερευνών, είναι αυτή που βρίσκει το σημειωματάριο στο γραμματοκιβώτιό της και το παραδίδει στον Ρόμπερτ Χάντερ. Ένα μικρό πέρασμα κάνει και η Τρέισι Άνταμς, καθηγήτρια ψυχολογίας και εγκληματολογικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, η οποία ήρθε στη ζωή του Χάντερ στο όγδοο βιβλίο της σειράς «Θανάσιμη κλήση», είναι έξυπνη, με χιούμορ, ελκυστική κι έχει καταφέρει να αποκωδικοποιήσει κάποιες από τις ενδείξεις της συμπεριφοράς του Χάντερ. Δυστυχώς η σχέση τους τερματίστηκε στο προηγούμενο βιβλίο της σειράς αλλά μια τυχαία συνάντηση είναι πάντα ευπρόσδεκτη και αμήχανη.
Ο Chris Carter για άλλη μια φορά δείχνει τις γνώσεις του και την εμπειρία του από τον χώρο της εγκληματολογικής ψυχολογίας. Χάρη σε αυτόν έμαθα εδώ, μεταξύ άλλων, γιατί αφήνουν τους υπόπτους μόνους σε μια αίθουσα ανακρίσεων πριν ξεκινήσουν τις ερωτήσεις, με ποιον τρόπο καταφέρνουν οι έμπειροι πορτοφολάδες να ξαφρίζουν τα θύματά τους μέσα στον κόσμο και με σχεδόν ταχυδακτυλουργικό τρόπο, ποια είναι τα στάδια καταμέτρησης επιδείνωσης μνήμης για όποιον πάσχει από άνοια, τι προκαλεί τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες και πώς συνδέεται με τη σχιζοφρένεια και με τις φωνές που τυχόν κάποιος μπορεί ν’ ακούει στο κεφάλι του και πολλά άλλα. Ως προς το τελευταίο, σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Χάντερ, οι σχιζοφρενείς που ακούνε φωνές σπάνια είναι βίαιοι και τότε στρέφονται κατά του εαυτού τους, όχι σε άλλους, επομένως σε ποια φάση της ζωής του δολοφόνου έχουν βάση οι φωνές που ακούει, τι τραύμα υπέστη ο ίδιος ή έγινε μάρτυρας ώστε να σχηματοποιούνται με συγκεκριμένα πρότυπα και μεγέθη τα είδη τιμωρίας και η επιλογή των θυμάτων; Ποιος είναι, πώς διαλέγει τα θύματά του, γιατί καταφεύγει σε διαφορετικές απάνθρωπες μεθόδους θανάτωσης; «Αυτός ο κόσμος έχει χάσει το μυαλό του. Έχει χάσει τη λογική του… την αξιοπρέπειά του… Δεν πρόκειται για βιντεοπαιχνίδι… Μιλάμε για την πραγματική ζωή… για αληθινούς ανθρώπους» (σελ. 271), τονίζει ο συγγραφέας μέσα από τους ήρωές του.
Δυστυχώς, από το 70ό κεφάλαιο η ένταση πέφτει κατακόρυφα αφού για υπερβολικά μεγάλο αριθμό σελίδων παρακολουθούμε τα τελευταία βήματα μιας κατά μέτωπο αναμέτρησης μεταξύ των δύο βασικών αντιπάλων, με πολλές περιττές περιγραφές που καθυστερούν αρκετά τις εξελίξεις, μιας και ο ντετέκτιβ μεταβαίνει από το ένα σημείο στο άλλο καθ’ υπόδειξη του αντιπάλου του, παίζοντας ένα παιχνίδι γάτας και ποντικιού. Επιπλέον, η πραγματική ταυτότητα του ενόχου, το παρελθόν του, η καριέρα που ακολούθησε για μια ολόκληρη ζωή κι η οποία κάποια στιγμή ράγισε όταν ήρθε αντιμέτωπος μ’ ένα σοβαρό δίλημμα επίσης κράτησαν πολλές σελίδες, κάνοντάς με να χάσω το ενδιαφέρον για την ταυτότητά του, για τα κίνητρά του, για την ιδιοσυγκρασία του. Λείπουν η ένταση, το νεύρο και ο κοφτός ρυθμός που χαρακτηρίζουν σε γενικές γραμμές τα βιβλία του Chris Carter και στενοχωρήθηκα που το υπόλοιπο βιβλίο δεν ξεχωρίζει τελικά από άλλα του είδους του αφού καταφεύγει σε εύκολες λύσεις που απλώς γεμίζουν τις σελίδες.
Στο «Γραμμένο με αίμα» ένας κατά συρροή δολοφόνος θα κάνει τα πάντα για να πάρει πίσω το σημειωματάριό του πριν προλάβει ο Ρόμπερτ Χάντερ να μάθει τι πραγματικά κρύβεται σε αυτό. Μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα θα φέρουν στο φως βαθιά κρυμμένες αλήθειες και θα μας οδηγήσουν στον σκοτεινό κόσμο της ανθρώπινης ψυχολογίας. Μπορεί στα βιβλία της σειράς το βασικό μοτίβο να είναι το ίδιο (κατά συρροή δολοφόνοι με απάνθρωπες και αποστασιοποιημένες συναισθηματικά εγκληματικές πράξεις που τους κυνηγούν οι ντετέκτιβ), πάντα με ποικίλες μεθόδους ή διαφορετικά βήματα επίλυσης οπότε και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, σε κάθε ένα από αυτά όμως υπάρχει επιπλέον και κάτι διαφορετικό είτε στη θεματολογία είτε στην τελική αποκάλυψη είτε στο μήνυμα που θέλει να περάσει το βιβλίο, γι’ αυτό εθίζομαι όλο και περισσότερο στις περιπέτειες αυτές. Η σειρά με τον Ρόμπερτ Χάντερ θέλει γερά νεύρα και άπλετο φως όσο κρατάει η ανάγνωση.
Πάνος Τουρλής