Να, σ' αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να σας διηγηθώ την αστραπιαία ίδρυση ενός φυσικού βιβλιοπωλείου στην Απείρανθο της Νάξου! Πρόσωπα και ονόματα δεν ξέρετε αλλά προσπαθήστε να τα φανταστείτε!!
11 Μαΐου 2023: ο Νώντας μου φυτεύει την ιδέα. Οκ, εντάξει, ομολογώ ότι από την ώρα που φύτεψε τον σπόρο, μέχρι αυτός να βγάλει ρίζες, κλαράκια, φύλλα και να ανθίσει, χρειάστηκαν κάτι λίγα λεπτά μόνο: αυτά που χρειάζονται για να φτάσεις από την Ιπποκράτους, στο γραφείο μας στη Σόλωνος. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάτι τέτοιο πάει κόντρα σε ολόκληρο το οικοσύστημα, αλλά αν λογαριάσεις ότι ούτως ή άλλως στον δικό μου οργανισμό χρόνος, μέτρα και σταθμά λειτουργούν αλλιώς, κάτι τέτοιο, φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό.
11 Μαΐου 2023 λίγα λεπτά μετά την σπορά: μπαίνω στο γραφείο αλαφιασμένη και ανακοινώνω ότι ανοίγουμε βιβλιοπωλείο στ' Απεράθου. Στάθης και Κώστας με κοιτάνε ενεοί. Ο Δημήτρης χοροπηδάει, αλλά διακριτικά, μην τον δουν οι άλλοι και τον δείρουν. Στα πώς, τι, πού, πότε και γιατί του Στάθη απαντούσα με το πόσο εύκολα είναι όλα, για το πόσο γρήγορα θα γίνουν και με την λατρεμένη, κλεμμένη φράση του Άγγελου που ένα χρόνο τώρα την έχω κάνει καραμέλα: “Θα γίνει, θα το δεις να γίνεται”.
12 Μαΐου 2023, απόγευμα: αναχωρώ με το Blue Star για Νάξο.
14 Μάϊου 2023, μετά την βουτιά στην θάλασσα και πριν φτάσει η γαριδομακαρονάδα στο Απανέμι στη Μουτσούνα, η Μαρίνα έχει βρει το τηλέφωνο του Μιχάλη που έχει το μαγαζί όπου πλέον στεγάζεται Ο Καπετάνιος, του έχουμε μιλήσει, τα έχουμε βρει και του έχω ήδη πει το οκ. Εγώ χοροπηδάω στη Μουτσούνα, κάτι ξένοι τουρίστες με κοιτάνε και γελάνε, με ρωτάνε τι συμβαίνει. Αντί για απάντηση λαμβάνουν ένα κερασμένο μισόκιλο στο τραπέζι τους. Το ότι το οκ το είπα σε αυτό το πρώτο τηλεφώνημα είναι μια μικρή λεπτομέρεια που ο Στάθης δεν έμαθε ποτέ και που ευτυχώς δεν έχει social media και θα μείνει για πάντα μυστικό, μεταξύ μας.
14 Μαϊου 2023, συνειδητοποιούμε ότι μόλις ξεκινά η σεζόν, ότι όλοι οι μαστόροι του χωριού πνίγονται στην δουλειά και ότι αν θέλουμε να ανοίξουμε ΤΩΡΑ όπως ονειρευόμουν, μάλλον πρέπει να φορέσουμε τις φορμίτσες μας και να αρχίσουμε να βάφουμε. Η απογοήτευση κράτησε λίγο μιας και ο Μιχάλης είπε το μεγάλο “ναι”, επιβαρύνοντας κι άλλο το ήδη φορτωμένο πρόγραμμά του και από κείνη την στιγμή αποφάσισε να συμμετέχει ψυχή τε και σώματι στο στήσιμο του Καπετάνιου.
Οι υπόλοιπες μέρες κύλησαν με ατέλειωτα τηλεφωνήματα στους λογιστές για την έναρξη και τα γραφειοκρατικά, με τον Στάθη να παθαίνει κρίσεις άγχους και εγώ να μην καταλαβαίνω το γιατί, με διάφορους Απεραθίτες φίλους να τους ανακοινώνω το νέο και να κυλιούνται στο πάτωμα από τα γέλια, όσο κι αν τους ενθουσίαζε η προοπτική ενός βιβλιοπωλείου στο χωριό, παραγγελίες σε προμηθευτές και το μεγάλο πρόβλημα: το πώς θα φτάσουν βιβλία και βιβλιοθήκες στο μαγαζί. Μετά από ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ μας αλλά και με μεταφορικές, καταλήξαμε στο ότι η πιο βολική και συμφέρουσα λύση είναι να φορτωθούμε εμείς και το βιος μας σε ένα βανάκι και να κάνουμε την μεγάλη απόβαση στο νησί, και έπειτα στ' Απεράθου. Εκείνη μπαίνει στην σκηνή και ο Γιάννης Μαρινάκης. Ο επίσημος πλέον οδηγός μας. Αυτός που κάποτε μας είχε φορτώσει σχεδόν το ίδιο παρεάκι στο αμάξι του, μόλις είχε πάρει το δίπλωμα οδήγησης, και μας είχε πάει μέχρι το Μεταξοχώρι, τώρα, είκοσι χρόνια μετά, οδηγεί τα βανάκια ωσάν επαγγελματίας και μας είχε βοηθήσει σε όλες μας τις μετακομίσεις προσωπικές και επαγγελματικές! Παράλληλα, αυτές τις μέρες, η Μυρτώ πήγαινε από εταιρεία σε εταιρεία, παραλάμβανε τις παραγγελίες μας και μας τις έφερνε στο γραφείο για να μας διευκολύνει. Ο Ηλίας, ο καλλιτέχνης γραφίστας μας, είχε την δουλειά του να πνίγεται και εμένα να του ζητάω διάφορα γραφιστικά σε χρόνους του εδώ και τώρα. Δεν με έβρισε ούτε μια φορά.
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2023: η Κάλλι γυρνάει το πόδι της. Δεν θα μπορέσει να έρθει μαζί μας στην απόβαση. Πρώτη αναποδιά. Μούδιασμα και αμηχανία. Πάει ο σύμβουλος διακόσμησης και οργάνωσης. Η ανασφάλεια μεγαλώνει κι άλλο.
Το βράδυ στην Μουριά οι μισοί θρηνούν ότι πάει αυτό ήτονε, δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου στην Αθήνα και ο Άγγελος κοροϊδεύει ακατάπαυστα: “παίρνετε 2 φίλους, 1 σκύλο κι ένα βαν και πάτε να ανοίξετε βιβλιοπωλείο, μπουχαχά”.
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2023: ο Στάθης έχει ραντεβού με τον Γιάννη να πάνε να παραλάβουν το βαν. Άγχος για το αν τα πράγματα θα χωρέσουν, αν θα προλάβουμε να φορτώσουμε, αν θα μας βάλουν στο καράβι λόγω διαστάσεων του βαν και άλλα τέτοια. Στη διαδρομή τον αφήνει η μηχανή από λάστιχο. Την παρατάει εκεί και συνεχίζει. Στο γραφείο έχουμε ήδη αρχίσει να κατεβάζουμε πράγματα στην Σόλωνος. Έρχεται και η Ανδριανή να βοηθήσει. Που είναι πιο ελαφριά από τις κούτες που κουβαλούσαμε αλλά αυτό, δεν έχει σημασία. Η πρόθεση μετράει! Οι Σολωνιώτες δεν ξέρουν από πού τους ήρθε. Νομίζουν ότι το CaptainBook μετακομίζει ή κλείνει και έχουν μείνει άναυδοι. Παρόλ' αυτά, χωρίς πολλά λόγια αρπάζουν κι αυτοί όποια κούτα δουν μπροστά τους κι αρχίζουν να την φορτώνουν στο βαν που πλέον έχει φτάσει. Η Μαντώ, η σκύλα του Γιάννη, (εννοείται ότι θα ερχόταν μαζί μας) μας δίνει κουράγιο με ενθαρρυντικά γαβγίσματα πότε από τον 5ο όροφο της Σόλωνος, πότε από την θέση του οδηγού.
Πρώτη πραγματική ανάσα εκείνη την ημέρα πήραμε όταν βρεθήκαμε όλοι μαζί στο κατάστρωμα του πλοίου. Τσίπουρο, σαλαμάκια και τυράκια να χαλαρώσουμε. Γιατί εγώ ήξερα τι μας περιμένει. Οι άλλοι δύο όμως όχι γιατί είχαν χρόνια να δουν το πλακόστρωτο του χωριού και την απόσταση που χωρίζει την Παναγία από την Πλάτσα.
Σάββατο, 4 Ιουνίου 2024, ξημερώματα: όλα τα πράγματα είχαν μεταφερθεί με ασφάλεια από το βαν στο μαγαζί. Κανείς στο χωριό δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι μόλις είχε σχεδόν στηθεί ένα μαγαζί, πέρα από όσους ξενυχτάγανε στου Κούτουπα. Η Μαρίνα κουβαλούσε μαζί μας και βόγκαγε κάθε φορά που έβλεπε τα αγόρια να φορτώνουν τις βιβλιοθήκες στα καρότσια και μέσα στα ράφια τους, κούτες με βιβλία. Στις 9 το πρωί είχαμε καταφέρει να σηκωθούμε μετά από 3 ώρες ύπνο και να πάμε το βαν στο καράβι για να φύγει ασυνόδευτο για Πειραιά. Εκεί θα το παραλάμβανε ο Χάρης μας για να το επιτρέψει στην εταιρεία. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με τον Στάθη και τον Γιάννη να τρώνε, να πέφτουν για ύπνο, να ξυπνάνε, να τρώνε, να πέφτουν για ύπνο και μετά πάλι από την αρχή. Ο Μιχάλης είχε τελειώσει με τα βαψίματα και τα κουφώματα, είχε κάνει άλλες δέκα επιπλέον δουλειές προκειμένου όλα να δείχνουν πιο όμορφα και είχε καταπιαστεί με την δημιουργία της ταμπέλας μας, η οποία όπως βλέπετε και στην φωτογραφία κατέληξε σε ένα έξοχο έργο τέχνης! Δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερα! Έχει γνωρίσει και τον Στάθη και τον Γιάννη και τους έχει βαφτίσει: “Οι αχθοφοριάζουσες”. Το γράφω εδώ για να μείνει στην ιστορία!
Κι άλλα πολλά έγιναν τις επόμενες μέρες μέχρι του Αγίου Πνεύματος (συμβολικότατη μέρα την θεώρησα για μέρα στησίματος του Καπετάνιου) αλλά έχω ήδη πολύ πλατειάσει. Το βιβλιοπωλείο Ο Καπετάνιος λειτούργησε πρώτη μέρα επισήμως την Τετάρτη 7 Ιουνίου. 26 μέρες μετά την αρχική σύλληψη της ιδέας. Αν υπάρχει ρεκόρ γκίνες στησίματος επιχείρησης, παρακαλώ πολύ, να γραφτούμε.
Προφανώς το συνειδητοποιήσατε αν διαβάσατε όλα τα παραπάνω αλλά δεν γίνεται να μην το κάνω και λιανά: όπως και το πρώτο CaptainBook.gr, το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο, έτσι και Ο Καπετάνιος, το φυσικό βιβλιοπωλείο στ' Απεράθου, στήθηκε και λειτούργησε χάρη στην αλυσίδα ανθρώπων που φτιάχνουν οι φίλοι μας. Αυτοί που μας στηρίζουν σε κάθε βήμα που επιλέγουμε να κάνουμε. Είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν, είναι πάντα εκεί να βοηθήσουν με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν. Σ' αυτή την αλυσίδα φίλων δεν είναι μόνο όσοι αναφέρθηκαν ονομαστικά σ' αυτό το κείμενο. Είναι και όλοι οι υπόλοιποι που για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να βοηθήσουν πρακτικά αλλά ήταν κάθε μέρα εκεί να μας παρακολουθούν, να μας ενθαρρύνουν, να μας στέλνουν μηνύματα, τραγούδια, φαγητά, ποτά, λουλούδια και πάνω απ' όλα τις θετική τους ενέργεια, τα χαμόγελά τους και τις ευχές τους. Είναι και οι καινούργιοι φίλοι εδώ στην Απείρανθο που ερχόντουσαν κι έλεγαν: “ό,τι χρειαστείς να μας πεις να βοηθήσουμε. Είμαστε εδώ”. Εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να μην κάνω ιδιαίτερη ονομαστική μνεία στην Μαρίνα – Μελιτζανιώ που ήταν ο άσος στο μανίκι μας, ο άνθρωπος που είχε μια λύση σε κάθε μας πρόβλημα σε χρόνο ντετέ. Από τον πρώτο χρόνο της ενήλικης ζωής μου δεν έχω πάψει να με θεωρώ τον πιο τυχερό “άνθρωπο” του κόσμου λόγω όλων αυτών των προσώπων που έχω συναντήσει στο δρόμο μου και χωρίς τα οποία, ποτέ, τίποτα δεν θα είχαμε πετύχει!
Καλές μας πλεύσεις!