Ένα βιβλίο που απέχει αρκετά από αυτό που ονομάζουμε μυθιστόρημα. Δεν πλάθονται πρόσωπα και χαρακτήρες, ενώ παρατίθενται αυτούσια αποκόμματα εφημερίδων. Μόνο οι πράξεις ενδιαφέρουν και μόνες οι πράξεις αρκούν. Διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες. Ο καταδικασμένος σε θάνατο Νίκος Μπελογιάννης κρατάει ένα γαρύφαλλο και χαμογελάει. Εκτελείται. Ολόκληρη η γενιά της Αντίστασης, στεγνή πλέον από ελπίδες και με καταματωμένα όνειρα, σφαγιάζεται. Η Διδώ Σωτηρίου ξυπνά μνήμες εφιαλτικές για την ίδια και για την ιστορία, ζητώντας κάθαρση. Γράφει για να πει την αλήθεια που κρύβει μέσα της, να δώσει κάτι από τότε. Στην «Εντολή» σε συγκλονίζει πρώτα η πραγματικότητα κι ύστερα η τέχνη. Όχι γιατί υστερεί σε τίποτα η δεύτερη, αλλά γιατί η φωτιά της πρώτης ανάβει και κάνει το βιβλίο να καίει. Η ίδια η συγγραφέας αναρωτιέται: «Πώς να βάλεις τη λάβα στο χαρτί και να μη σου καούν τα χέρια σου, η καρδιά σου, ακόμα και η τέχνη σου;»
Έλια Αλεξίου
(αναδημοσίευση από το περιοδικό Καλειδοσκόπιο)