Η Δάφνη Σκούρα μεγάλωσε στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας (Παγκράτι, Βύρωνα, Υμηττό), με μια μικρή αλλά πολύ σημαντική για τη ζωή της περίοδο στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, απέναντι από το θέατρο Ηρώδου του Αττικού.
Εκεί, παρακολουθώντας από τα κάγκελα τις πρόβες των ηθοποιών του Εθνικού θεάτρου για τις παραστάσεις αρχαίων τραγωδιών, μαγεύτηκε από τη θεατρική λειτουργία και έμαθε σε ηλικία 10-12 ετών να απαγγέλλει αποσπάσματα μονολόγων των πρωταγωνιστών αλλά και χορικών. Αυτά όμως κάποτε θα τα ξεχνούσε, αν μια φίλη της μητέρας της, ηθοποιός της Λυρικής Σκηνής, δεν την έπαιρνε μαζί της σε μια επίσκεψή της στο θέατρο "ΡΕΞ", (όπου στεγαζόταν ο θίασος Κοτοπούλη), κατά την οποία η μικρή Δάφνη κατέπληξε τη μεγάλη πρωταγωνίστρια, απαγγέλλοντας το "έρως ανίκατε μάχαν" (από την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή). Παρά την αντίδραση της μητέρας της, γράφτηκε στη θεατρική σχολή της Κοτοπούλη σε ηλικία δεκατριών ετών και μετά από ένα χρόνο πήρε μέρος σε παραστάσεις του θιάσου της ("Βουβές Αγάπες" του Σπύρου Μελά, "Φουσκοθαλασσιές" του Δημήτρη Μπόγρη, "Φυντανάκι" του Παντελή Χορν, "Ποπολάρος" του Γρηγόρη Ξενόπουλου και σε μουσικές κωμωδίες.
Μετά την απελευθέρωση, προσελήφθη στο "Εθνικό θέατρο" και σε καλούς ιδιωτικούς θιάσους, όπως του Β. Αργυρόπουλου, της Κατερίνας, του Κώστα Μουσούρη, του Νίκου Χατζίσκου, του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του Μίμη Φωτόπουλου, του Χρήστου Ευθυμίου και στην Πειραϊκή Σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη. Η σημαντικότερη συνεργασία της ήταν με τον Μάνο Κατράκη, αρχίζοντας το 1954 με το περίφημο αντιρατσιστικό έργο "Βαθειές είναι οι ρίζες" και στη συνέχεια ως πρωταγωνίστρια του "Λαϊκού Θεάτρου". Συγκρότησε θιάσους συνεργαζόμενη με τον Τ. Καρούσο, τον Λυκούργο Καλλέργη και τον Ηλία Σταματίου, αλλά και αποκλειστικά δικούς της, με τους οποίους έδωσε παραστάσεις στην Αθήνα, σε όλες τις ελληνικές επαρχιακές πόλεις και στην Κύπρο. Επιχείρησε πρώτη την αποκέντρωση των θεάτρων της πρωτεύουσας, μαζί με τον Λυκούργο Καλλέργη, ιδρύοντας το 1954 το "Θέατρο Ραντάρ" στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και το 1965, μόνη της, το "Μετάλλειο" στο Παγκράτι.
Πρωταγωνίστησε σε δεκαπέντε κινηματογραφικές ταινίες και είχε ιδιαίτερη επιτυχία στο ραδιόφωνο (ποιητικές βραδιές και ραδιοφωνικό θέατρο).
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αναγκάστηκε να διακόψει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα εξαιτίας σοβαρής βλάβης των φωνητικών της χορδών.
Παράλληλα με τις καλλιτεχνικές της ενασχολήσεις, ανέπτυξε δραστηριότητες στο δημόσιο βίο της χώρας και ιδιαίτερα στο φιλειρηνικό κίνημα, στον αντιδικτατορικό αγώνα και στη "Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη".
Η Δάφνη Σκούρα μεγάλωσε στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας (Παγκράτι, Βύρωνα, Υμηττό), με μια μικρή αλλά πολύ σημαντική για τη ζωή της περίοδο στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, απέναντι από το θέατρο Ηρώδου του Αττικού.
Εκεί, παρακολουθώντας από τα κάγκελα τις πρόβες των ηθοποιών του Εθνικού θεάτρου για τις παραστάσεις αρχαίων τραγωδιών, μαγεύτηκε από τη θεατρική λειτουργία και έμαθε σε ηλικία 10-12 ετών να απαγγέλλει αποσπάσματα μονολόγων των πρωταγωνιστών αλλά και χορικών. Αυτά όμως κάποτε θα τα ξεχνούσε, αν μια φίλη της μητέρας της, ηθοποιός της Λυρικής Σκηνής, δεν την έπαιρνε μαζί της σε μια επίσκεψή της στο θέατρο "ΡΕΞ", (όπου στεγαζόταν ο θίασος Κοτοπούλη), κατά την οποία η μικρή Δάφνη κατέπληξε τη μεγάλη πρωταγωνίστρια, απαγγέλλοντας το "έρως ανίκατε μάχαν" (από την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή). Παρά την αντίδραση της μητέρας της, γράφτηκε στη θεατρική σχολή της Κοτοπούλη σε ηλικία δεκατριών ετών και μετά από ένα χρόνο πήρε μέρος σε παραστάσεις του θιάσου της ("Βουβές Αγάπες" του Σπύρου Μελά, "Φουσκοθαλασσιές" του Δημήτρη Μπόγρη, "Φυντανάκι" του Παντελή Χορν, "Ποπολάρος" του Γρηγόρη Ξενόπουλου και σε μουσικές κωμωδίες.
Μετά την απελευθέρωση, προσελήφθη στο "Εθνικό θέατρο" και σε καλούς ιδιωτικούς θιάσους, όπως του Β. Αργυρόπουλου, της Κατερίνας, του Κώστα Μουσούρη, του Νίκου Χατζίσκου, του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του Μίμη Φωτόπουλου, του Χρήστου Ευθυμίου και στην Πειραϊκή Σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη. Η σημαντικότερη συνεργασία της ήταν με τον Μάνο Κατράκη, αρχίζοντας το 1954 με το περίφημο αντιρατσιστικό έργο "Βαθειές είναι οι ρίζες" και στη συνέχεια ως πρωταγωνίστρια του "Λαϊκού Θεάτρου". Συγκρότησε θιάσους συνεργαζόμενη με τον Τ. Καρούσο, τον Λυκούργο Καλλέργη και τον Ηλία Σταματίου, αλλά και αποκλειστικά δικούς της, με τους οποίους έδωσε παραστάσεις στην Αθήνα, σε όλες τις ελληνικές επαρχιακές πόλεις και στην Κύπρο. Επιχείρησε πρώτη την αποκέντρωση των θεάτρων της πρωτεύουσας, μαζί με τον Λυκούργο Καλλέργη, ιδρύοντας το 1954 το "Θέατρο Ραντάρ" στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και το 1965, μόνη της, το "Μετάλλειο" στο Παγκράτι.
Πρωταγωνίστησε σε δεκαπέντε κινηματογραφικές ταινίες και είχε ιδιαίτερη επιτυχία στο ραδιόφωνο (ποιητικές βραδιές και ραδιοφωνικό θέατρο).
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αναγκάστηκε να διακόψει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα εξαιτίας σοβαρής βλάβης των φωνητικών της χορδών.
Παράλληλα με τις καλλιτεχνικές της ενασχολήσεις, ανέπτυξε δραστηριότητες στο δημόσιο βίο της χώρας και ιδιαίτερα στο φιλειρηνικό κίνημα, στον αντιδικτατορικό αγώνα και στη "Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη".
