Γιάννης Γ. Σφακιανάκης (1903-1987). Ο Γιάννης Σφακιανάκης γεννήθηκε στη Νεάπολη της Κρήτης. Καταγόταν από την οικογένεια του αγωνιστή Δασκαλογιάννη από τα Σφακιά. Σε ηλικία εννιά χρόνων εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Ηράκλειο, όπου τέλειωσε το δημοτικό σχολείο και τις τρεις τάξεις του Γυμνασίου και γράφτηκε στη Δημόσια Εμπορική Σχολή. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας εργάστηκε ως διευθυντής του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Ηρακλείου και στη συνέχεια στράφηκε στη δημοσιογραφία ως αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ελεύθερη Σκέψη. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε γύρω στα 1930 με δημοσιεύσεις διηγημάτων στον αθηναϊκό Τύπο, και επίσημα με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Διηγήματα το 1932. Την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε στην Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών και εγκαινίασε τη συνεργασία του με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά (Το Ξεκίνημα, Νέα Εστία, Νέα Εποχή, Νεοελληνικά Γράμματα, Νεοελληνική Λογοτεχνία, Τα Νέα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Πειραϊκά Χρονικά, Αγγλοελληνική Επιθεώρηση, Νέα Πορεία, Τέχνη κ.α.) και εφημερίδες της πρωτεύουσας και του Πειραιά. Εκτός από την πεζογραφία ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση, το θέατρο, τη μετάφραση αλλά και το δοκίμιο και την κριτική. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, γερμανικά, τουρκικά, σλοβένικα, σουηδικά και φινλανδικά. Τιμήθηκε με το Αʼ κρατικό βραβείο μυθιστορήματος (1960 για το έργο του Οι ένοχοι) και το Αʼ κρατικό βραβείο διηγήματος (1970 για το Η χώρα με τους ανέμους). Πέθανε στην Αθήνα. Χαρακτηριστικό της συγγραφικής δραστηριότητας του Σφακιανάκη είναι η διαρκής αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης, τόσο στο επίπεδο των ειδών του λόγου με τα οποία ασχολήθηκε, όσο και στα εκφραστικά μέσα και λογοτεχνικά ρεύματα που αξιοποίησε. Πολυγραφότατος και συνεχώς πειραματιζόμενος, αποπειράθηκε να διαμορφώσει ένα ενιαίο εκφραστικό ύφος στο σύνολο του έργου του, μέσα από τον έντονα λυρικό και ιδιαίτερα επιμελημένο - τόσο δομικά όσο και οργανικά - λόγο του, περνώντας από την εσωτερική γραφή, τον εξπρεσσιονισμό και το συμβολισμό στο χώρο του ρεαλισμού, του επικού ύφους και της ηθογραφίας. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γιάννη Σφακιανάκη βλ. Γιαλουράκης Μανώλης, «Σφακιανάκης Γιάννης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Ζήρας Αλεξ., «Σφακιανάκης Γιάννης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Κόρφης Τάσος, «Γιάννης Γ. Σφακιανάκης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Η΄, σ.144-159. Αθήνα, Σοκόλης, 1993.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Γιάννης Γ. Σφακιανάκης (1903-1987). Ο Γιάννης Σφακιανάκης γεννήθηκε στη Νεάπολη της Κρήτης. Καταγόταν από την οικογένεια του αγωνιστή Δασκαλογιάννη από τα Σφακιά. Σε ηλικία εννιά χρόνων εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Ηράκλειο, όπου τέλειωσε το δημοτικό σχολείο και τις τρεις τάξεις του Γυμνασίου και γράφτηκε στη Δημόσια Εμπορική Σχολή. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας εργάστηκε ως διευθυντής του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Ηρακλείου και στη συνέχεια στράφηκε στη δημοσιογραφία ως αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ελεύθερη Σκέψη. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε γύρω στα 1930 με δημοσιεύσεις διηγημάτων στον αθηναϊκό Τύπο, και επίσημα με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Διηγήματα το 1932. Την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε στην Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών και εγκαινίασε τη συνεργασία του με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά (Το Ξεκίνημα, Νέα Εστία, Νέα Εποχή, Νεοελληνικά Γράμματα, Νεοελληνική Λογοτεχνία, Τα Νέα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Πειραϊκά Χρονικά, Αγγλοελληνική Επιθεώρηση, Νέα Πορεία, Τέχνη κ.α.) και εφημερίδες της πρωτεύουσας και του Πειραιά. Εκτός από την πεζογραφία ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση, το θέατρο, τη μετάφραση αλλά και το δοκίμιο και την κριτική. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, γερμανικά, τουρκικά, σλοβένικα, σουηδικά και φινλανδικά. Τιμήθηκε με το Αʼ κρατικό βραβείο μυθιστορήματος (1960 για το έργο του Οι ένοχοι) και το Αʼ κρατικό βραβείο διηγήματος (1970 για το Η χώρα με τους ανέμους). Πέθανε στην Αθήνα. Χαρακτηριστικό της συγγραφικής δραστηριότητας του Σφακιανάκη είναι η διαρκής αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης, τόσο στο επίπεδο των ειδών του λόγου με τα οποία ασχολήθηκε, όσο και στα εκφραστικά μέσα και λογοτεχνικά ρεύματα που αξιοποίησε. Πολυγραφότατος και συνεχώς πειραματιζόμενος, αποπειράθηκε να διαμορφώσει ένα ενιαίο εκφραστικό ύφος στο σύνολο του έργου του, μέσα από τον έντονα λυρικό και ιδιαίτερα επιμελημένο - τόσο δομικά όσο και οργανικά - λόγο του, περνώντας από την εσωτερική γραφή, τον εξπρεσσιονισμό και το συμβολισμό στο χώρο του ρεαλισμού, του επικού ύφους και της ηθογραφίας. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γιάννη Σφακιανάκη βλ. Γιαλουράκης Μανώλης, «Σφακιανάκης Γιάννης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Ζήρας Αλεξ., «Σφακιανάκης Γιάννης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Κόρφης Τάσος, «Γιάννης Γ. Σφακιανάκης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Η΄, σ.144-159. Αθήνα, Σοκόλης, 1993.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
