Ο Ανδρέας Λεντάκης γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα Αιθιοπίας, όπου τελείωσε και το γυμνάσιο. Το 1953 ήρθε στην Αθήνα ως υπότροφος της Ελληνικής Κοινότητας. Τελείωσε το Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειριζόταν τέλεια, εκτός της ελληνικής, την αγγλική, γαλλική, ισπανική, ιταλική και αιθιοπική γλώσσα. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος.
1955 - 1957: Ιδρυτικό μέλος και γενικός γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής.
1955 - 1958: Δρα στην παράνομη ΕΠΟΝ.
1956: Ιδρυτικό μέλος της "Πανσπουδαστικής" και ο τελευταίος του αρχισυντάκτης, ένα φύλλο το οποίο επί 11 χρόνια πρόσφερε στο προοδευτικό κίνημα.
1956 - 1957: Υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της ΔΕΣΠΑ, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος.
1957: Οργανωτής και γραμματέας του 1ου Πανσπουδαστικού Συνεδρίου. Εκπροσώπησε το φοιτητικό κίνημα σε διεθνή συνέδρια (Μόσχα, Πράγα, Κούβα, Λονδίνο, Γκάνα), ενώ στο Παγκόσμιο Forum Νεολαίας της Μόσχας εκλέχτηκε πρόεδρος του Προεδρείου του Forum για την προετοιμασία του τελικού ανακοινωθέντος και των αποφάσεων.
1958: Στη νεολαία ΕΔΑ, μέλος της Γραμματείας του Κ.Σ.
1958 - 1962: Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Φοιτητών.
1963: Ιδρυτικό μέλος της ΔΚΝ "Γρηγόρης Λαμπράκης" και στη συνέχεια της ΔΝΑ, της οποίας υπήρξε ηγετικό στέλεχος ως το 1967.
Στη διάρκεια της χούντας, το Οκτώβριο του 1967, συνελήφθη και βασανίστηκε στην Ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας. Για τα βασανιστήριά του έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης "Τα τραγούδια του Ανδρέα". Παρέμεινε στη φυλακή και στην εξορία τέσσερα χρόνια. Εκτοπίστηκε στην Άνδρο και τη Μήλο, όπου του δόθηκε η ευκαιρία να μελετήσει την ιστορία τους και να γράψει μετέπειτα βιβλία. Αργότερα στη Λέρο (στο Παρθένι και στο Λακκί) και στον Ωρωπό.
Με τη μεταπολίτευση υπήρξε ιδρυτικό μέλος της νέας ΕΔΑ και διατέλεσε πρόεδρος του κόμματος από το 1987 έως το 1993. Εξελέγη τρεις κατά σειράν φορές (1978, 1982 και 1986) δήμαρχος Υμηττού. Εκπροσώπησε την Ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση επί τέσσερα χρόνια στο Συμβούλιο της Ευρώπης και εκλέχθηκε δύο φορές αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Περιφερειακών Οργανώσεων της Ευρώπης. Εμπνευστής και θεμελιωτής δύο πανελλήνιων θεσμών, των Κ.Α.Π.Η. (Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων) και του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Αντιπροσώπευε την Ελλάδα επί 4 χρόνια στο Στρασβούργο όπου εκλέχτηκε 2 φορές Αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Δήμων της Ευρώπης. Το 1985 υπήρξε εισηγητής του Συμβουλίου της Ευρώπης στο θέμα "Γυναίκα και Τοπική Αυτοδιοίκηση".
Εκλέχτηκε βουλευτής το 1989 και το 1990 με τον Συνασπισμό. Παραιτήθηκε από βουλευτής και από την ΕΔΑ τον Ιούλιο του 1993 και προσχώρησε στο νεοσύστατο κόμμα της Πολιτικής Άνοιξης. Εξελέγη βουλευτής (πρώτος σε σταυρούς) τον Οκτώβριο του 1993 και ήταν κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος. Αναδείχτηκε σε πρώτο ομιλητή της Βουλής την περίοδο από τον Νοέμβριο του 1993 μέχρι και τη διάλυσή της, τον Αύγουστο του 1996. Ο απολογισμός του έργου του (1993 - 1996) ήταν μεγάλος: 597 ερωτήσεις σε υπουργούς, 73 επίκαιρες ερωτήσεις σε υπουργούς, 285 αναφορές.
Διετέλεσε μέλος της Διακομματικής Επιτροπής του Κοινοβουλίου στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, της Διακομματικής Επιτροπής στο Συμβούλιο της Ευρώπης, της Διακομματικής Επιτροπής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού, της Επιτροπής Θρησκευμάτων και Ορθοδοξίας, της οποίας υπήρξε και γραμματέας κ.ά.
Το 1989 προτείνει, με βαθιά δημοκρατική συνείδηση την αποφυλάκιση των απριλιανών για λόγους ανθρωπιστικούς και πολιτικούς και την ίδια πρόταση επαναλαμβάνει στη Βουλή το 1996.
Έντονη δραστηριότητα επέδειξε σε επίπεδο ομιλιών, εισηγήσεων, παρεμβάσεων σε επιστημονικά συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες, με αντικείμενο την πολιτική, την αρχαιοελληνική γραμματεία και την κοινωνική ανθρωπολογία.
Ο Ανδρέας Λεντάκης γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα Αιθιοπίας, όπου τελείωσε και το γυμνάσιο. Το 1953 ήρθε στην Αθήνα ως υπότροφος της Ελληνικής Κοινότητας. Τελείωσε το Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειριζόταν τέλεια, εκτός της ελληνικής, την αγγλική, γαλλική, ισπανική, ιταλική και αιθιοπική γλώσσα. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος.
1955 - 1957: Ιδρυτικό μέλος και γενικός γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής.
1955 - 1958: Δρα στην παράνομη ΕΠΟΝ.
1956: Ιδρυτικό μέλος της "Πανσπουδαστικής" και ο τελευταίος του αρχισυντάκτης, ένα φύλλο το οποίο επί 11 χρόνια πρόσφερε στο προοδευτικό κίνημα.
1956 - 1957: Υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της ΔΕΣΠΑ, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος.
1957: Οργανωτής και γραμματέας του 1ου Πανσπουδαστικού Συνεδρίου. Εκπροσώπησε το φοιτητικό κίνημα σε διεθνή συνέδρια (Μόσχα, Πράγα, Κούβα, Λονδίνο, Γκάνα), ενώ στο Παγκόσμιο Forum Νεολαίας της Μόσχας εκλέχτηκε πρόεδρος του Προεδρείου του Forum για την προετοιμασία του τελικού ανακοινωθέντος και των αποφάσεων.
1958: Στη νεολαία ΕΔΑ, μέλος της Γραμματείας του Κ.Σ.
1958 - 1962: Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Φοιτητών.
1963: Ιδρυτικό μέλος της ΔΚΝ "Γρηγόρης Λαμπράκης" και στη συνέχεια της ΔΝΑ, της οποίας υπήρξε ηγετικό στέλεχος ως το 1967.
Στη διάρκεια της χούντας, το Οκτώβριο του 1967, συνελήφθη και βασανίστηκε στην Ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας. Για τα βασανιστήριά του έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης "Τα τραγούδια του Ανδρέα". Παρέμεινε στη φυλακή και στην εξορία τέσσερα χρόνια. Εκτοπίστηκε στην Άνδρο και τη Μήλο, όπου του δόθηκε η ευκαιρία να μελετήσει την ιστορία τους και να γράψει μετέπειτα βιβλία. Αργότερα στη Λέρο (στο Παρθένι και στο Λακκί) και στον Ωρωπό.
Με τη μεταπολίτευση υπήρξε ιδρυτικό μέλος της νέας ΕΔΑ και διατέλεσε πρόεδρος του κόμματος από το 1987 έως το 1993. Εξελέγη τρεις κατά σειράν φορές (1978, 1982 και 1986) δήμαρχος Υμηττού. Εκπροσώπησε την Ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση επί τέσσερα χρόνια στο Συμβούλιο της Ευρώπης και εκλέχθηκε δύο φορές αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Περιφερειακών Οργανώσεων της Ευρώπης. Εμπνευστής και θεμελιωτής δύο πανελλήνιων θεσμών, των Κ.Α.Π.Η. (Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων) και του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Αντιπροσώπευε την Ελλάδα επί 4 χρόνια στο Στρασβούργο όπου εκλέχτηκε 2 φορές Αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Δήμων της Ευρώπης. Το 1985 υπήρξε εισηγητής του Συμβουλίου της Ευρώπης στο θέμα "Γυναίκα και Τοπική Αυτοδιοίκηση".
Εκλέχτηκε βουλευτής το 1989 και το 1990 με τον Συνασπισμό. Παραιτήθηκε από βουλευτής και από την ΕΔΑ τον Ιούλιο του 1993 και προσχώρησε στο νεοσύστατο κόμμα της Πολιτικής Άνοιξης. Εξελέγη βουλευτής (πρώτος σε σταυρούς) τον Οκτώβριο του 1993 και ήταν κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος. Αναδείχτηκε σε πρώτο ομιλητή της Βουλής την περίοδο από τον Νοέμβριο του 1993 μέχρι και τη διάλυσή της, τον Αύγουστο του 1996. Ο απολογισμός του έργου του (1993 - 1996) ήταν μεγάλος: 597 ερωτήσεις σε υπουργούς, 73 επίκαιρες ερωτήσεις σε υπουργούς, 285 αναφορές.
Διετέλεσε μέλος της Διακομματικής Επιτροπής του Κοινοβουλίου στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, της Διακομματικής Επιτροπής στο Συμβούλιο της Ευρώπης, της Διακομματικής Επιτροπής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού, της Επιτροπής Θρησκευμάτων και Ορθοδοξίας, της οποίας υπήρξε και γραμματέας κ.ά.
Το 1989 προτείνει, με βαθιά δημοκρατική συνείδηση την αποφυλάκιση των απριλιανών για λόγους ανθρωπιστικούς και πολιτικούς και την ίδια πρόταση επαναλαμβάνει στη Βουλή το 1996.
Έντονη δραστηριότητα επέδειξε σε επίπεδο ομιλιών, εισηγήσεων, παρεμβάσεων σε επιστημονικά συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες, με αντικείμενο την πολιτική, την αρχαιοελληνική γραμματεία και την κοινωνική ανθρωπολογία.
