Λάκης Λαζόπουλος

Βιογραφία

Φωτογραφία Λάκης Λαζόπουλος Ο Λάκης Λαζόπουλος γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε νομικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Εκεί ανεβάζει και τις πρώτες του θεατρικές παραστάσεις με την θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου. Κάνει μεταπτυχιακό στο Ποινικό Δίκαιο και στην Εγκληματολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δεν έχει παρακολουθήσει Δραματική σχολή. Παράλληλα με τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο, το 1979, γράφει τα πρώτα του κείμενα για το Θεσσαλικό Θέατρο, στην επιθεώρηση "Κάτι τρέχει στα γύφτικα". Το 1980, εκτός από την συγγραφική του δραστηριότητα, συμμετέχει και σαν ηθοποιός στο Θεσσαλικό Θέατρο, στην επιθεώρηση "Χαιρέτα μου τον πλάτανο", που γράφει με άλλους συγγραφείς. Συνεχίζει στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1981 με την Ελεύθερη Σκηνή (Σ. Φασουλής, Α. Παναγιωτοπούλου) στις επιθεωρήσεις "Της Ελλάδας το κάγκελο" (Θέατρο Σμαρούλα) και "Αλλαγή και πάνω τούρλα"(Θέατρο Βέμπο) . Φεύγει από την Ελεύθερη Σκηνή το 1982 και μέχρι το 1986 γράφει, μαζί με τον Γιάννη Ξανθούλη, τέσσερις επιθεωρήσεις: "Το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως", "Του ΠΑΣΟΚ τους τον χαβά", "Μια στο καρφί και μια στο πέταλο" και "Χαράτσι από τον Ανδρέα τον Απάτσι". Και οι τέσσερις παραστάσεις μεταφέρονται στη Θεσσαλονίκη σημειώνοντας πρωτοφανή επιτυχία. Εν τω μεταξύ το 1983 γράφει μαζί με τον Παντελή Βούλγαρη την τηλεοπτική σειρά "Οι απόμαχοι". Το 1984 συμμετέχει στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Σιγά η πατρίδα κοιμάται" Το χειμώνα του ΄86 περιοδεύει με αποσπάσματα των επιθεωρήσεών του σε όλη την Ελλάδα και σημειώνει ρεκόρ εισπράξεων. Καλοκαίρι του 1986 ανεβάζει, σε δική του μετάφραση-ελεύθερη απόδοση, την "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη, σε όλα τα μεγάλα ανοιχτά θέατρα της Ελλάδας, καθώς και στο Ηρώδειο, παίζοντας ο ίδιος τον ομώνυμο ρόλο. Σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Η παράσταση σημειώνει πρωτοφανή επιτυχία και μένει στην ιστορία του θεάτρου. Το καλοκαίρι του 1987 ανεβάζει, στο Θέατρο Αθήναιον, μαζί με την Άννα Παναγιωτοπούλου, την παράσταση "Τι είδε ο Γιαπωνέζος". Σκηνοθεσία Α. Βουτσινά και μουσική Στ. Κραουνάκη. Το 1988 κατατάσσεται στο στρατό και υπηρετεί την θητεία του. Στα τέλη του ΄88 ανεβάζει στο Θέατρο Πορεία το "Ημερολόγιο ενός τρελού" του Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη. Αρχές του ΄89 μεταφέρεται στο θέατρο Λαμπέτη και ανεβάζει το "Ελλάς κατόπιν αορτής" για δύο σαιζόν με μοναδική επιτυχία. Αλλά ο θρίαμβος έρχεται με την παράσταση "Ήταν ένα μικρό καράβι" που γράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος (1990), σε σκηνικά Διονύση φωτόπουλου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Η παράσταση παίζεται για δύο ολόκληρα χρόνια στο ίδιο θέατρο και μεταφέρεται στην τηλεόραση (Mega Channel). Το 1991 γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο "Κάτι έχω να σας πω" στο Θέατρο Βεάκη. Στην συνέχεια περιοδεύει στην Ελλάδα με το "Επιτέλους μόνοι". Η ίδια παράσταση ανεβαίνει το 1994 και στη Νέα Υόρκη, στο City Center Hall (9.000 θεατές). Το "Επιτέλους μόνοι" ανεβαίνει στο κινηματοθέατρο Παλλάς για 40 παραστάσεις και περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα σημειώνοντας ρεκόρ εισιτηρίων. Το καλοκαίρι του 1993 ερμηνεύει το ρόλο του Μακ Κήθ στην "Όπερα της πεντάρας" σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν (Θέατρο Αθήναιον - Καζάκος, Ζούνη, Καραμπέτη) . Είναι η περίοδος που έχει ξεκινήσει στην τηλεόραση να γράφει, να σκηνοθετεί και να ερμηνεύει- πάνω από 15 διαφορετικούς ρόλους- στην πιο πετυχημένη τηλεοπτική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης "Δέκα μικροί Μήτσοι". Την ίδια χρονιά παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής, σε εναλλασσόμενες παραστάσεις με τον Δημήτρη Χορν, το ίδιο παραμύθι του Prokofief "O Πέτρος και ο Λύκος", με την Καμεράτα υπό την διεύθυνση του Α. Μυράτ. Οι παραστάσεις αυτές έμελλε να είναι και οι τελευταίες του Δημήτρη Χορν. Το 1994 πρωταγωνιστεί στην τηλεταινία "Το κορίτσι με τις βαλίτσες" (ΑΝΤ1), σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαϊδη. Εμφανίζεται ως γκεστ σταρ στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, "Καβάφης". Το 1997 παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη το έργο "Η Κυριακή των παπουτσιών" , σε σκηνικά Διονύση Φωτόπουλου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. H παράσταση μεταφέρεται το 1998 στην Αθήνα, στο δικό του πλέον θέατρο, το θέατρο