Φωτεινός, εκρηκτικός και συνάμα τραγικός είναι ο 14ος αιώνας της Θεσσαλονίκης. Σοφία, ομορφιά, άσκηση, πολιτική, επαναστάσεις, πάθη, έρωτες, έριδες φιλοσοφικές και θεολογικές, συνθέτουν έναν κόσμο υψηλό και ωραίο. Πραγματεύθηκα τούτη την ιστορία, πλαισιωμένη σ` ένα μύθο πιο αληθινό κι απ` την αλήθεια. Περιώνυμοι συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων συνηθίζουν να λένε πως είχαν τη σπάνια τύχη να πέσει στα χέρια τους κάποιο χειρόγραφο, που έμελλε να τους χαρίσει γνώσεις άγνωστες για πρόσωπα και γεγονότα, και τη συμπαρομαρτούσα φήμη. Δεν ευτύχησα να βρω ένα τέτοιο χειρόγραφο. Όμως συντροφιά με ιστορικούς, φιλοσόφους και θεολόγους, και με τον κονιορτό των βιβλιοθηκών ταξίδεψα σ` αυτόν τον ενδιαφέροντα αιώνα της Συμβασιλεύουσας στα πλαίσια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (της Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων), όπου έμεινα συνεπαρμένος από το κίνημα των ζηλωτών και τις ησυχαστικές έριδες. Από ιστορικούς και σοφούς τούτης της εποχής έμαθα όχι μόνο γνώσεις, αλλά συμβάντα και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Συνέθεσα τον ιστορικό και μυθικό ιστό σε μια ενότητα, και παράλλαξα μερικά στοιχεία, όχι από άγνοια ή επιπολαιότητα, αλλά από ανάγκη να υφάνω σωστά το μυθικό ντύμα. Ωστόσο, καμιά αλήθεια δεν χάλασα. Τελικά, μήτε ο πλάστης και συγγραφέας αυτής της ιστορίας δεν μπορεί να ξεχωρίσει ιστορικό και μυθικό στοιχείο. Ίσως γιατί ο μύθος δεν είναι μονάχα η αλήθεια, αλλ` είναι αυτός που κατεξοχήν τη φανερώνει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]