Όταν η φαντασίωση μπερδεύεται με την πραγματικότητα, η ζωή χάνει τη ρώτα της, υποβαθμίζεται και απαξιώνεται.
Όταν η εμπειρία δεν γίνεται γνώση, το λάθος επαναλαμβάνεται όλο και περισσότερο καταστροφικό.
Όταν η αυτοεκτίμηση δεν στηρίζεται σε υπαρκτές, αντιληπτές και δρώσες δυνατότητες, εξαφανίζεται.
Τότε ο άνθρωπος παύει να είναι αυτός που μπορεί να γίνει. Χάνει το νήμα, απολύει σκοπούς και ιδανικά. Μετατρέπεται σε ξενιστή άπιαστων ονείρων και αίολων προσδοκιών. Το μυαλό του γεννοβολά σκέψεις αδιέξοδες κι η ψυχή του διαβρώνεται, οδηγώντας τον στις πλέον ακατάλληλες επιλογές.
Οι πράξεις του σκορπούν συνέπειες χωρίς δυνατότητα διόρθωσής τους, έτσι που η μεταμέλεια δεν αρκεί, η τιμωρία δε μπορεί να πληρωθεί και η κάθαρση στρέφει την πλάτη.
Το μόνο που απομένει είναι η αμυδρή ελπίδα της εμφάνισης του από μηχανής θεού.
