Κατερίνα Σχινά (Μεταφραστής)

Η Κατερίνα Σχινά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Εργάστηκε σε εφημερίδες (Αυγή, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία) και περιοδικά (Το Τέταρτο, The Athens Review of Books, The Books’ Journal, Ο Αναγνώστης), στο ραδιόφωνο (Α΄, Β΄ και Γ΄ πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, Κανάλι 15) και στην τηλεόραση (Βιβλιόραμα, Βιβλία στο κουτί). Δίδαξε μουσική (σύστημα Orff και πιάνο), πολιτιστική δημοσιογραφία (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και μετάφραση (Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Εθνικό Κέντρο Βιβλίου). Ως κειμενογράφος και μεταφράστρια, συνεργάστηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, την Εθνική Λυρική Σκηνή και το Φεστιβάλ Αθηνών. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, βιβλία των Τόνι Μόρισον, Φίλιπ Ροθ, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ίαν Μακ Γιούαν, Ρολάν Μπαρτ, Τζ. Μ. Κουτσί, Βίτολντ Γκομπρόβιτς, Μάλκολμ Μπράντμπερυ, Χίλντα Ντούλιτλ, Τζωρτζ Στάινερ. Το 2003 κυκλοφόρησε το βιβλίο της Ημερολόγιο 2004. Οι όπερες του κόσμου από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ακολούθησαν τα: Καλή κι ανάποδη. ο πολιτισμός του πλεκτού (Κίχλη, 2014) και Μυστικά του συρταριού (Εκδόσεις Πατάκη, 2017). Συνεχίζει να διαβάζει, να μεταφράζει, να γράφει και να πλέκει.

Κατερίνα Σχινά (Επιμέλεια)

Η Κατερίνα Σχινά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Εργάστηκε σε εφημερίδες (Αυγή, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία) και περιοδικά (Το Τέταρτο, The Athens Review of Books, The Books’ Journal, Ο Αναγνώστης), στο ραδιόφωνο (Α΄, Β΄ και Γ΄ πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, Κανάλι 15) και στην τηλεόραση (Βιβλιόραμα, Βιβλία στο κουτί). Δίδαξε μουσική (σύστημα Orff και πιάνο), πολιτιστική δημοσιογραφία (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και μετάφραση (Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Εθνικό Κέντρο Βιβλίου). Ως κειμενογράφος και μεταφράστρια, συνεργάστηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, την Εθνική Λυρική Σκηνή και το Φεστιβάλ Αθηνών. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, βιβλία των Τόνι Μόρισον, Φίλιπ Ροθ, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ίαν Μακ Γιούαν, Ρολάν Μπαρτ, Τζ. Μ. Κουτσί, Βίτολντ Γκομπρόβιτς, Μάλκολμ Μπράντμπερυ, Χίλντα Ντούλιτλ, Τζωρτζ Στάινερ. Το 2003 κυκλοφόρησε το βιβλίο της Ημερολόγιο 2004. Οι όπερες του κόσμου από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ακολούθησαν τα: Καλή κι ανάποδη. ο πολιτισμός του πλεκτού (Κίχλη, 2014) και Μυστικά του συρταριού (Εκδόσεις Πατάκη, 2017). Συνεχίζει να διαβάζει, να μεταφράζει, να γράφει και να πλέκει.

Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Dylan Marlais Thomas (Συγγραφέας)

Ουαλός ποιητής, πεζογράφος, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Σουόνσι της Ουαλίας στις 27 Οκτωβρίου 1914, σ΄ένα περιβάλλον που σημαδεύτηκε από εντάσεις ανάμεσα στην αγγλόφωνη και την τοπική κουλτούρα, παρά το ότι ο ίδιος δεν διδάχθηκε ποτέ ουαλικά. Δημοσίευσε ποιήματά του στα αγγλικά, για πρώτη φορά, στην εφημερίδα "Sunday Referee", στη στήλη "Poet΄s Corner", τo 1933. Η βράβευσή τους οδήγησε τον εκδότη της Victor Neuburg, την επόμενη χρονιά, να τα τυπώσει σε 250 δεμένα αντίτυπα με τίτλο "18 Ποιήματα". Το 1937 ο Dylan Thomas παντρεύτηκε την Caitlin Macnamara, με την οποία έμελλε να αποκτήσει τρεις γιους. Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στο Laugharne της Ουαλίας. Το 1936 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο "25 Ποιήματα" και το 1940 η συλλογή διηγημάτων "Πορτραίτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου". Εκτός από ποιήματα, ο Dylan Thomas έγραψε διηγήματα, σενάρια για τον κινηματογράφο (Strand Films) και το ραδιόφωνο (BBC), καθώς και το ραδιοφωνικό θεατρικό έργο "Under Milkwood" ("Κάτω από το γαλατόδασος", ελλ. εκδ. Ερμείας, μετάφραση Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ), που παίζεται μέχρι σήμερα. Το 1953, σε ηλικία 39 ετών, με υγεία φθαρμένη από το αλκοόλ, κατά τη διάρκεια του τέταρτου κύκλου διαλέξεών του στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Dylan Thomas κατέρρευσε στο ξενοδοχείο του στη Ν. Υόρκη. Πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 1953, στο νοσοκομείο St Vincent΄s και η σωρός του μεταφέρθηκε και τάφηκε στην πατρίδα του. Τα έργα του περιλαμβάνουν: "The Map of Love", 1939, "The World I Breathe", 1939, "Portrait of the Artist as a Young Dog", 1940, "New Poems", 1943, "Deaths and Entrances", 1946, "Collected Poems, 1934-1952", 1952, "The Doctors and the Devils", 1953. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα: "Under Milkwood", 1954, "Quite Early one Morning", 1954, "Adventures in the Skin Trade and Other Stories", 1955 (ελλ: το ημιτελές μυθιστόρημα "Περιπέτειες στο εμπόριο δέρματος", μετ. Γιώργου Μπλάνα, εκδ. Ροές), και τα διηγήματα "A Prospect of the Sea", 1955 (ελλ: "Προοπτική της θάλασσας", μετ. Μιράντας Σταυρινού, εκδ. Πλέθρον). Ποιήματα του Ντύλαν Τόμας έχουν αποδώσει στα ελληνικά ο Γιώργος Μπλάνας ("Το χρώμα της λαλιάς", εκδ. Ερατώ, 2003, "Κι ο θάνατος δεν θα ΄χει εξουσία", εκδ. Ελ. Τύπος, 1989), η Λύντια Στεφάνου ("Ποιήματα", εκδ. Ερμείας, 1982), ο Νάνος Βαλαωρίτης ("Ποιήματα", περιοδικό "Νέα Συντέλεια", 2004), και οι Τ. Πορφύρης και Στ. Ροζάνης ("Ποιήματα", εκδ. Πανδώρα). Όπως σημειώνει η μεταφράστρια Μιράντα Σταυρινού: "Το συγγραφικό έργο του Ντύλαν Τόμας χαρακτηρίζεται από μια ιδιομορφία που διαφοροποιεί το γράψιμό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε ν΄ αχρηστεύει a priori κάθε απόπειρα σύγκρισής του με το έργο άλλων συγχρόνων του. Όταν στη δεκαετία του 1930 ο σουρεαλισμός ήταν ακόμα η πρωτοπορία στην παγκόσμια λογοτεχνία, ο Τόμας επινόησε νέες λειτουργικές σχέσεις στη λογοτεχνική γλώσσα. Από τα πρώτα αυτοβιογραφικά του διηγήματα έφτασε σταδιακά στη δραματική αντικειμενικότητα της μεταγενέστερης πρόζας και ποίησής του, όπως αναφέρει εύστοχα ο Κ. Φράιερ. Δαιμονικά ποιητική φύση, ο Τόμας ανέσυρε τη λέξη απ΄ την φθορά της καθημερινής τριβής και την τοποθέτησε σ΄ ένα συμβολικό εννοιολογικό επίπεδο που επεκτείνεται στο μεταφυσικό όραμα. Ο Ντ. Τόμας παίζει με τις λέξεις, συνδυάζει απαράμιλλα την καθομιλουμένη με την αρχαΐζουσα, εμφυτεύοντας ανάμεσά τους λέξεις ιδιωματικές, αργκό. Οι πυκνά εναλλασσόμενες εικόνες, οι μεγάλες παράγραφοι που τις διατρέχει μια ανάσα, η ιδιόρρυθμη χρήση του συντακτικού, ο πλούτος των συνηχήσεων, η επινόηση λέξεων, τα λογοπαίγνια, η εσκεμμένη κρυπτικότητα των λέξεων, η μουσική ροή της έκφρασής του, μαρτυρούν έναν εξουθενωτικό λογοπλάστη που αναζητά, "πιέζει και πλάθει" τη λέξη, για να της προσδώσει τελικά μία επιλογή νοηματική, ένα φάσμα συγκινησιακών και μεταφυσικών σημασιοδοτήσεων. Ο Ντ. Τόμας θεωρείται σήμερα μια από τις πιο εξέχουσες μορφές της σύγχρονης πεζογραφίας και ποίησης. Ο κριτικός J. W. Lambert έγραψε στους Sunday Times ότι "... ο Ντ. Τόμας καθιερώθηκε ως καλλιτέχνης που κατόρθωσε να δημιουργήσει ποίηση σε μορφή πρόζας"".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Hans Christian Andersen (Συγγραφέας)

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, γεννήθηκε στην Οντένσε το 1805 και πέθανε στην Κοπεγχάγη, το 1875. Έζησε τα παιδικά του χρόνια σε αρκετά αυστηρό περιβάλλον, αλλά μετά τον θάνατο του πατέρα του έφυγε για την Κοπεγχάγη, όπου σκόπευε να αναζητήσει την τύχη του ως τραγουδιστής, ηθοποιός, χορευτής και ποιητής. Εξασφαλίζοντας μια υποτροφία, τελείωσε τις σπουδές του και μετά από έναν αποτυχημένο γάμο άρχισε να ταξιδεύει στη Γαλλία, την Ελβετία, την Ισπανία, την Ιταλία. Στην περίοδο αυτή, δημοσίευσε αρκετά από τα γραπτά του. Στην Ιταλία, και μάλιστα στη Ρώμη, άνθισε το ταλέντο του στη συγγραφή των παραμυθιών. Μετά την πρώτη συλλογή του, "Παραμύθια για παιδιά", ακολούθησαν και πολλές άλλες, σχεδόν μία κάθε χρόνο. Πέρα από τα παραμύθια, στα οποία οφείλεται η φήμη του, έγραψε και κάποια μυθιστορήματα, βιβλία ταξιδιωτικών εντυπώσεων και τις αυτοβιογραφίες: "Το βιβλίο της ζωής" και "Το παραμύθι της ζωής μου".

Vladimir Nabokov (Συγγραφέας)

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1899, από αριστοκρατική οικογένεια. Όταν οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία στη Ρωσία, η οικογένειά του εγκατέλειψε τη χώρα. Σπούδασε γαλλική και ρωσική λογοτεχνία στο κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ και το 1922 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ο πατέρας του εξέδιδε τη ρωσόφωνη εφημερίδα "Rul΄". Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία οδήγησε το Βλαντιμίρ, τη γυναίκα του Βέρα και το γιο τους Ντμίτρι στο Παρίσι, το 1938, και η νίκη του Χίτλερ τους οδήγησε οριστικά στην Αμερική, το 1940, όπου έζησε και δίδαξε λογοτεχνία στο κολέγιο Γουέλεσλι, στο Στάνφορντ, στο Κορνέλ και στο Χάρβαρντ. Από το 1959 αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή. Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, έγραψε στα ρωσικά και στα αγγλικά. Το 1973 τιμήθηκε με το Αμερικανικό Μετάλλιο Λογοτεχνίας. Ανάμεσα στα έργα του που έγραψε στα ρωσικά (και απέδωσε, αργότερα, ο ίδιος στα αγγλικά), ξεχωρίζουν τα: "Γέλιο στο σκοτάδι", "Mashenka/Μαίρη", "Η άμυνα του Λούζιν", "Απόγνωση", "Πρόσκληση σʼ έναν αποκεφαλισμό", "Το μάτι", "Το δώρο" και "Ο γητευτής" (ένας πρόδρομος της "Λολίτας"), και ανάμεσα σ΄ αυτά που έγραψε στα αγγλικά, "Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ", "Χλομή φωτιά", "Άντα", "Επικίνδυνη στροφή", "Ο αξιοπρεπής κύριος Πνιν", "Διαφανή αντικείμενα", "Μίλησε μνήμη", "Λώρα" (ημιτελές μυθιστόρημα, που έδωσε εντολή να καταστραφεί), και φυσικά το αριστούργημά του, "Λολίτα", που μεταφέρθηκε αρκετές φορές στον κινηματογράφο. Πέθανε το 1977 στην Ελβετία, από επιδείνωση της υγείας του ύστερα από ένα πέσιμο στις πλαγιές του Νταβός, όπου ασκούσε το χόμπι του της συλλογής πεταλούδων.

John Updike (Συγγραφέας)

O Τζων Aπντάικ (1932-2009) γεννήθηκε στο Σίλινγκτον της Πενσιλβανίας. Σπούδασε στο Χάρβαρντ και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ράσκιν της Oξφόρδης, στην Αγγλία. Από το 1955 ως το 1957 υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας "The New Yorker", όπου δημοσίευσε διηγήματα, ποιήματα και βιβλιοκριτικές. Μετά το 1957 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Μασαχουσέτη. Έγινε γνωστός ως ο συγγραφέας του καθημερινού αμερικανού της μεσαίας τάξης, με το μυθιστόρημά του "Rabbit, Run", το 1960, με ήρωα έναν 26χρονο πρώην παίκτη του μπάσκετ στο Λύκειο, τον Harry ΄Rabbit΄ Angstrom, και τις προσπάθειές του να ξεφύγει από έναν συμβατικό γάμο και τη ρουτίνα μιας δουλειάς που δεν τον ενδιαφέρει. Ο ίδιος ήρωας εμφανίζεται και στα επόμενα βιβλία της τετραλογίας, "Rabbit Redux", 1971, "Rabbit is Rich", 1981, "Rabbit at Rest", 1990, καθώς και στο "Rabbit Remembered", 2001, από τα οποία το δεύτερο και το τρίτο τιμήθηκαν με το βραβείο Pulitzer. Ο Απντάικ εξέδωσε, συνολικά, περισσότερα από εξήντα βιβλία, μεταξύ των οποίων είκοσι οκτώ μυθιστορήματα -με τελευταίο τον "Τρομοκράτη"/"Terrorist", το 2006-, δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων, δέκα βιβλία με δοκίμια κριτικής και προσωπικά κείμενα και δέκα ποιητικές συλλογές. Τα μυθιστορήματά του τιμήθηκαν με τα βραβεία Πούλιτζερ, Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, Βραβείο Αμερικανικού Βιβλίου και Εθνικό Βραβείο Βιβλιοκριτικών, ενώ το μυθιστόρημά του "Οι μάγισσες του Ίστγουικ" (1984), μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζορτζ Μίλερ το 1987 -με πρωταγωνιστές τους Τζακ Νίκολσον, Σερ, Μισέλ Πφάιφερ και Σούζαν Σάραντον- και διασκευάστηκε σε μιούζικαλ για το θέατρο. Πέθανε στο Ντάνβερς της Μασαχουσέτης τον Ιανουάριο του 2009, σε ηλικία 76 ετών, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Nathaniel Hawthorne (Συγγραφέας)

Ο Ναθάνιελ Χόθορν (1804-1864) είναι ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους της αμερικάνικης λογοτεχνίας, ο οποίος ανέδειξε με τη λεπτή και διεισδυτική γραφή του τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Η πρώτη του συγγραφική επιτυχία θα σημειωθεί το 1837 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων "Twice-Told Tales", η οποία όμως δεν είναι αρκετή για να συντηρηθεί και θα αναγκαστεί να δεχθεί μια θέση ως τελωνειακός υπάλληλος, αρχικά στη Βοστόνη και αργότερα στο Σάλεμ. Το 1850 εκδίδεται το "Άλικο γράμμα" το οποίο θα γνωρίσει θερμή υποδοχή και θα καταξιώσει το συγγραφέα. Θα ακολουθήσουν τα μυθιστορήματα: "The House of the Seven Gables" ("Το σπίτι με τα εφτά αετώματα"), 1851, "The Blitheday Romance", 1852. Toν Μάρτιο του 1853 θα διοριστεί πρόξενος των ΗΠΑ στο Λίβερπουλ, όπου θα ζήσει για τέσσερα χρόνια. Θα επιστρέψει στη Μασαχουσέτη το 1860, οπότε και θα εκδοθεί το μυθιστόρημά του "The Marble Fawn". Πέθανε στις 19 Μαΐου του 1864.

Michel Tournier (Συγγραφέας)

Ο Μισέλ Τουρνιέ, ένας από τους σημαντικότερους γάλλους συγγραφείς του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στο Παρίσι το 1924. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόνη και στο Πανεπιστήμιο Τίμπινγκεν. Το μυθιστόρημα "Παρασκευάς ή Στις μονές του Ειρηνικού" (1967) του χάρισε το μεγάλο βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Με το μυθιστόρημα "Ο Δράκος" κέρδισε το μεγάλο λογοτεχνικό βραβείο Γκονκούρ (1970). Πέθανε στις 18 Ιανουαρίου 2016, σε ηλικία 91 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Elizabeth Bowen (Συγγραφέας)

Η Ελίζαμπεθ Μπόουεν γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1899. Γόνος Ιρλανδών γαιοκτημόνων, ενός αυστηρού δικηγόρου και μιας αιθέριας μητέρας, η Ελίζαμπεθ ταξίδεψε πολύ, έζησε την αποπνικτική ατμόσφαιρα των οικοτροφείων, πέρασε από την Οξφόρδη, όπου συνάντησε τον Γέητς, συνδέθηκε με τον κύκλο του Μπλούμσμπερι, παντρεύτηκε τον Άλαν Κάμερον, ανέπτυξε μια σταθερή φιλία με τον Τ. Σ. Έλιοτ, την Βιρτζίνια Γουλφ, την Ε. Γουέλτυ, προσέφερε τις υπηρεσίες της στην πολιτική άμυνα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Λονδίνο, ανακάλυψε στα πενήντα της την Αμερική, δίδαξε στο Πρίνστον και το Βασάρ... Και κυρίως έγραψε, έγραψε πολύ, δουλεύοντας εξαντλητικά τη λεπτομέρεια, αναπαράγοντας εναργέστατα το πνεύμα της εποχής, αντιμετωπίζοντας το μυθιστόρημα ως "μια μη ποιητική αποτύπωση μιας ποιητικής αλήθειας". Από τα "The hotel" ("Το ξενοδοχείο", 1927), "The last September" ("Ο τελευταίος Σεπτέμβρης", 1929), "The house in Paris" ("Το σπίτι στο Παρίσι", 1935), "A world of love" ("Κόσμος αγάπης", 1955), "A time in Rome" (Μια εποχή στη Ρώμη", 1959), "The little girls" ("Τα μικρά κορίτσια", 1963), "Eva Trout" ("Εύα Τράουτ", 1969), ως τα περισσότερα γνωστά της "The death of the heart" ("Ο θάνατος της καρδιάς", 1938) και "The heat of the day" ("Η κάψα της μέρας", 1949), η Μπόουεν, βαδίζοντας στα ίχνη του Χένρυ Τζέημς και του Ε. Μ. Φόστερ, θα αναδείξει την προσήλωσή της "στη χαρά των ανθρώπινων σχέσεων και στην απόλαυση των ωραίων αντικειμένων", δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου συνυπάρχουν αισθησιασμός, ευαισθησία και ορθολογισμός και όπου οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το ιερότερο και πολυτιμότερο στοιχείο της ζωής. Το 1948 τιμήθηκε με το CBE, το 1949 έλαβε τον τιμητικό τίτλο της διδάκτορος λογοτεχνίας από το Trinity College του Δουβλίνου, το 1965 τον ίδιο τίτλο από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το Bryn Maur College των ΗΠΑ. Το 1956 αναγορεύτηκε Companion of Literature από τη Βασιλική Λογοτεχνική Εταιρία. Πέθανε στο Λονδίνο το 1973.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκι (Συγγραφέας)

Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (ρωσ.: Фёдор Михайлович Достоевский, ΔΦΑ [ˈfʲɵdər mʲɪˈxajləvʲɪt͡ɕ dəstɐˈjefskʲɪj] 30 Οκτωβρίου 1821 - 9 Φεβρουαρίου 1881) ήταν Ρώσος μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Στα λογοτεχνικά έργα του διερευνά την ανθρώπινη ψυχολογία κατά την ταραγμένη πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ατμόσφαιρα της Ρωσίας του 19^ου αιώνα και καταπιάνεται με διάφορα πνευματικά και θρησκευτικά θέματα. Στα πιο αναγνωρισμένα μυθιστορήματα του περιλαμβάνονται τα Έγκλημα και Τιμωρία (1866), Ο Ηλίθιος (1869), Οι Δαιμονισμένοι (1872) και Αδερφοί Καραμαζώφ (1880). Το συνολικό έργο του περιλαμβάνει 12 μυθιστορήματα 4 νουβέλες, 16 διηγήματα και διάφορά άλλα γραπτά. Πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας τον θεωρούν ως έναν από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πολλά από τα έργα του θεωρούνται αριστουργήματα που άσκησαν μεγάλη επίδραση. [3] Η νουβέλα του Σημειώσεις από το Υπόγειο (1864) θεωρείται ως ένα από τα πρώτα έργα της υπαρξιστικής λογοτεχνίας..

Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη στρατιωτική υπηρεσία τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα. Έτσι η κοινωνική αφετηρία του Ντοστογιέφσκι βρισκόταν κατά κάποιον τρόπο στο σύνορο της αριστοκρατίας και των Rasnotchinzen, (που κατά λέξη μεταφράζεται άνθρωποι από άλλη τάξη) οι οποίοι είναι άτομα του μη αριστοκρατικού μεσαίου στρώματος, με προσωπικές ικανότητες και επιτεύγματα, τα οποία είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν πρόσβαση στο ανώτερο στρώμα, κυρίως ως καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, δάσκαλοι (ιδίως οικοδιδάσκαλοι), γιατροί, επίσης σε άλλα επαγγέλματα διανοουμένων που ως προϋπόθεση είχαν ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο.[7] Έτσι, ο πατέρας του ήταν «ευγενής πρώτης γενιάς κι από νομική άποψη ανήκε στα προνομιούχα ανώτερα στρώματα, χωρίς όμως κοινωνικό κύρος.»[8] Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι θα αγοράσει το 1831 ένα μεγάλο αγρόκτημα με τρία χωριά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και για να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία. Έτσι ο νεαρός Φιοντόρ «δεν μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στη στέρηση» αλλά μέσα σε συνεχείς οικονομικούς υπολογισμούς και παρατηρώντας την πραγματική φτώχεια στους ασθενείς του πτωχοκομείου.[9] Ο πατέρας του θα δολοφονηθεί το 1839 επειδή ήταν ιδιαίτερα μισητός από τους χωρικούς λόγω του σκληροτράχηλου και αυταρχικού του χαρακτήρα[10]. Ο Ντοστογιέφσκι ύστερα από μία αρχική κατ΄οίκον διδασκαλία πήγε οικότροφος σε δύο σχολεία στη Μόσχα, ένα από τα οποία γαλλικό. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και για σύντομο χρονικό διάστημα άσκησε αυτό το επάγγελμα. Το 1843 αποχωρώντας οριστικά από αυτό το επάγγελμα έλαβε την απόφαση να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία. Αυτό δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα μίας μακράς πορείας, η οποία ξεκινούσε από τα χρόνια της σχολικής εκπαίδευσής του: σταθερός ήταν ο προσανατολισμός του στη λογοτεχνία.