Τα φύλλα κιτρίνισαν,
Έπεσαν ξερά κι αβοήθητα στο υγρό χώμα του
Φθινοπωρινού δειλινού.

Έκανα μια βόλτα και περπατώντας
Στις σκέψεις μου σε αντίκρισα.

Σώπασα και ξεδίπλωσα εικόνες του προσώπου σου
Στο βιβλίο του νου μου.
Κάπου, σε κάποια σελίδα σε βρήκα.
Σε πλησίασα και συ κοιτώντας κάτω
Μου είπες πως σαν τα φθινοπωρινά φύλλα
Η αγάπη μας μαράθηκε.

Τότε σου αποκρίθηκα:

"Πάντα μια άνοιξη θα μας προσμένει...
Μια άνοιξη γεμάτη χρώμα κι ελπίδα... Έτοιμη...
Έτοιμη... να αγκαλιάσει τις ψυχές μας"

Έκανα μια βόλτα και αντίκρισα ξανά
Το παλιό σου χαμόγελο,
Σαν τον ήλιο της καλημέρας!

(Από την έκδοση)