[...] Στις "Χοηφόρους" δεν θα συναντήσουμε τις υψηλές, προηγμένες αντιλήψεις του Αισχύλου περί του θείου, τις οποίες είχαμε συναντήσει στον Αγαμέμνονα. Εδώ ένας ηθικός και θρησκευτικός νόμος, σκληρός και αμείλικτος, δεσπόζει, ο οποίος επιτάσσει την εξόντωση του φονέα με κάθε μέσο: ο νόμος της βεντέτας τον οποίο υπαγορεύει ο αδυσώπητος νεκρός. Μόνο μία αγρία κραυγή εκδίκησης ακούγεται, που είναι ο αντίλαλος της θυμωμένης φωνής του νεκρού. Γι΄ αυτό και τις λαϊκές θρησκευτικές αντιλήψεις, που απορρέουν από την παλιά Δίκη, ο Αισχύλος τις εκφράζει στο δράμα αυτό, με το στόμα των σκλάβων Τρωάδων γυναικών, οι οποίες υπηρετούν στο παλάτι. Αυτές αποτελούν τον χορό των Χοηφόρων. Αυτές θα συμβουλεύσουν την άπειρη Ηλέκτρα τι πρέπει να κάνει για να πιάσουν τόπο οι χοές που θα προσφέρει. Αυτές θα της υπενθυμίσουν το χρέος των ζωντανών προς τους πεθαμένους. Αποτελούν την ζωντανή έκφραση της παλιάς Δίκης. Είναι εμποτισμένες με το πνεύμα της. Εξάπτουν το φρόνημα του διστακτικού Ορέστη, εξοργίζουν την αθώα ψυχή του- διαρκώς του θυμίζουν το χρέος του απέναντι στον νεκρό. Αυτές είναι που θα δώσουν το σύνθημα του άγριου κοπετού πάνω από τον τύμβο του Αγαμέμνονα για να ζητηθεί βοήθεια από τον νεκρό στο έργο της εκδίκησης. Υποθάλπουν τη μητροφονία, στην οποία, παρά την εντολή του Απόλλωνα, διστάζει να προβεί ο Ορέστης. Τον εξωθούν στον φόνο εν ονόματι του νεκρού. Είναι οι ερμηνεύτριες των σκοτεινών θελήσεών του. Τυλίγουν γύρω από τον Ορέστη και την Ηλέκτρα το αόρατο νήμα που δένει τους πεθαμένους με τους ζωντανούς. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)