Όταν ξεκίνησε να γράφεται αυτό το βιβλίο, μόλις άρχιζε η δίκη της 17 Νοέμβρη. Η συγγραφή του συνέπεσε με την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης και των «συμμάχων» της, σε πείσμα των αποφάσεων του ΟΗΕ, των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου αλλά και της απλής «κοινής» λογικής, να ξεκινήσει ένα πόλεμο εν ονόματι του «πολιτισμού», τον οποίο εμπράκτως αγνοεί και εξευτελίζει. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε δηλαδή στο ίδιο βαρύ κλίμα διεθνούς (ατομικής και «κρατικής» αυτή τη φορά) τρομοκρατίας, κυριαρχικής αυθαιρεσίας και παγκοσμιοποιημένης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας. Απλά, από ενοχικά εμπλεκόμενοι - ενίοτε βαριεστημένοι, ενίοτε καχύποπτοι - τηλεθεατές στην προβολή, καταστολή και εξόντωση μιας μεμονωμένης περίπτωσης τρομοκρατίας πρόδηλου εσωστρεφούς χαρακτήρα μεταλλαχτήκαμε σε - κατά κανόνα - οργισμένους ανήμπορους τηλεθεατές μιας διακρατικής κυνικής και επαίσχυντης βαρβαρότητας η οποία, στο όνομα του ανθρωπισμού και του νεοφιλελευθερισμού, υποστηρίζει πως θα εξαλείψει οριστικά και αμετάκλητα την παγκόσμια τρομοκρατία. Το βιβλίο αυτό βασίζεται στα ευρήματα μιας έρευνας που έγινε δύο περίπου μήνες πριν την έναρξη της δίκης της 17 Νοέμβρη: παρουσιάζει τις απόψεις της «σπουδάζουσας νεολαίας» για την τρομοκρατία, για τα μέτρα αντιμετώπισης που πρέπει να λάβει εναντίον της η πολιτεία, για την ένταξη της προσέγγισής της στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της «νέας τάξης πραγμάτων», για τους λόγους που δημιουργούν την τρομοκρατία και ωθούν κάποιον να προβεί σε τρομοκρατικές ενέργειες, καθώς επίσης για το ποια θα έπρεπε να είναι η θεσμική μεταχείριση όσων κατηγορούνται για κάτι τέτοιο αλλά και ποια ανθρώπινα δικαιώματα τα άτομα αυτά πρέπει ή δεν πρέπει να απολαμβάνουν σε ένα κράτος δικαίου. Ο αναγνώστης θα βρει ακόμα στοιχεία που δείχνουν πως η αντιμετώπιση του φαινομένου της τρομοκρατίας είναι συνάρτηση των «θεωριών» που επικαλείται η «κοινή γνώμη» για τις σχέσεις του ατόμου με την κοινωνία, καθώς και των «δοξασιών» ότι ζούμε σε ένα «δίκαιο» ή «άδικο» κόσμο ο οποίος χρήζει ή όχι βοηθείας, ακόμα και με το κόστος της παραβίασης της διαδικαστικής «δικαιοσύνης», υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι η παραβίαση αυτή γίνεται για «καλό» σκοπό... Θα βρει, τέλος, ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία αναφορικά με τις - συμβολικές - σχέσεις της Αριστεράς και της Δεξιάς με την τρομοκρατική ιδεολογία και πρακτική, καθώς επίσης ορισμένες «ασυμμετρίες» που χαρακτηρίζουν το σκεπτικό των μεν και των δε, τόσο απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας όσο και απέναντι στην εγκυρότητα της διάκρισης ανάμεσα στους δυο αυτούς πόλους έλξης της πολιτικής. Με άλλα λόγια, στο βιβλίο αυτό ο αναγνώστης θα βρει πολλά από αυτά που ήξερε αλλά κανείς δεν ήθελε να του πει, και κάποια απ` αυτά που δεν ήθελε ν` ακούσει αλλά που βαθιά μέσα του ήξερε πως είναι αληθινά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]