Σε μια εποχή κυριαρχίας του πλανητικού εξωτισμού, κάποιος επιμένει να ταξιδεύει εντός των περιορισμένων ορίων της Ευρώπης. Ποιος είναι ο επίμονος και αμετανόητος ταξιδιώτης της ευρωπαϊκής χερσονήσου; Μήπως είναι ένας καθημερινός ταξιδιώτης της δουλειάς; Μήπως είναι ένα πουλί; Μήπως είναι μόνο η σκέψη που πετά από μέρος σε μέρος; Και ποιο είναι το μέσον του, το αεροπλάνο, το τρένο, το πλοίο, ο κέρσορας; Το ποιητικό αφήγημα του Ζήση Κοτιώνη παίρνει τον τίτλο "Trans Europe Express" από το ομώνυμο, καταργημένο πια, δίκτυο σιδηροδρομικών δρομολογίων στην Κεντρική Ευρώπη κατά τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80. Διαδοχές τόπων, γεωγραφικές διαδρομές μεγάλης κλίμακας, φιλοξενούν την εκτύλιξη μικρών σεναρίων και συμβάντων κατοίκησης. Τα συμβάντα γίνονται δυνατά μόνο επειδή υπάρχουν οι τόποι και η απόσταση μεταξύ τους. Οι τόποι αναφαίνονται, γίνονται υπαρκτοί μέσω των συμβάντων, αποκτούν νόημα μέσα από την απόσταση που τους χωρίζει και καταβυθίζονται τελικά στην λησμονιά της γεωγραφικής τους ενδελέχειας. Σε αυτές τις ευρωπαϊκές διαδρομές, ο ελλαδικός χώρος είναι ο πιο συχνός διαμεσολαβητής ή προορισμός. Καθόλου τυχαίο, αν σκεφτούμε την αφήγηση σαν να προέρχεται από έναν περιηγητή εσωτερικού χώρου που κοιτάει σταθερά προς τη θάλασσα.