Το βιβλίο της Παγώνας Στεφάνου `Των Αφανών - Δύο τετράδια, δύο τετραετίες`, μετά την πρώτη «εκτός εμπορίου» έκδοσή του, χαρακτηρίστηκε από την κριτική ως «εξαιρετικά σημαντικό» όχι μόνο για όσα «φοβερά ιστόρησε και ιστορεί για μια τρομερή εποχή, αλλά κυρίως για τον τρόπο και τους τρόπους με τους οποίους η Παγώνα Στεφάνου έπλεξε και ξετύλιξε την αφήγησή της: σε τόνους χαμηλούς, με μια αποτελεσματική γραφή, μέσα από την πρώτη αγνότητα και την αφέλεια των λέξεων, των λέξεων και της ματιάς της, φτάνει στην ουσία της ζωής, στο βάθος των πραγμάτων». Ιστορώντας κάποιες πτυχές της προσωπικής της περιπέτειας και της οικογένειάς της ξεδιπλώνει τη δράση και το δράμα του μισού πληθυσμού της γενιάς της. Ο λόγος για τις γυναίκες του εμφυλίου και της δικτατορίας, για τις οποίες δεν μίλησε κανείς όχι μόνο για τη συμμετοχή τους στους αγώνες αλλά και για την καθημερινότητα της αριστερής γυναικείας ζωής. [. . .] Το βιβλίο είναι ένας θησαυρός από αυτά που παλαιότερα «θα τα ονόμαζαν συναξάρια του γένους». Ένα συναξάρι χωρίς αγίους και θαύματα. Το συναξάρι των δύσκολων καιρών της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]