Όλο με τις γάτες ήθελε να παίζει ο μικρός Αντώνης, μα οι γονείς του συνέχεια `μη` και `μη`.
Τι ζωή ήταν κι αυτή χωρίς έναν αληθινό γάτο, μια γάτα, ένα γατάκι να τριγυρνάει μες στα πόδια τους, να χουρχουρίζει, να χαϊδεύεται.
Για να γλυκάνει κάπως τη θλίψη του, αγόραζε ψεύτικες γάτες και το δωματιό του ολοένα και γέμιζε με γάτες κάθε λογής. Γάτες με ρόδες, γάτες κουρδιστές, γάτες ζωγραφιστές, γάτες αυτοκόλλητες. Καμία όμως δεν του προσέφερε την αγάπη, τη συντροφιά και τη φιλία της αληθινής γάτας που τόσο ποθούσε.
Ώσπου τη μέρα των γενεθλίων του οι γονείς του, του χαρίσανε ένα χρυσόψαρο! Δεν ήταν αυτό που είχε ζητήσει, αλλά βρήκε τρόπο να συμβιβαστεί... Θα το βάφτιζε Γατούλη!
Το πρωί με το πού ξύπναγε: `Καλημέρα, Γατούλη`! Το βράδυ που ξάπλωνε: `Καληνύχτα, Γατούλη`!
Πού να ήξερε ότι τα πράγματα θα μπερδεύονταν για τα καλά με το όνομα αυτό που με τόση αγάπη διάλεξε. Μια κρύα νύχτα του Γενάρη το χρυσόψαρο Γατούλης, που πίστευε πως ήταν πραγματικός γάτος, αποφάσισε να ανέβει στα κεραμίδια και να ζήσει μια νύχτα σαν κεραμιδόγατος.
Εκεί πάνω όμως τον περιμένει ένας αληθινός γάτος, φοβερός και τρομερός, αλλά και ευαίσθητος. Πόλεμος ή ειρήνη;...

[Απόσπασμα από κείμενο σε ιστοσελίδα του εκδότη]