Το ανά χείρας φωτογραφικό λεύκωμα αναδεικνύει με έναν εξαιρετικό τρόπο τα αδρά βιομηχανικά, παραγωγικά στοιχεία του Λαυρίου των μεταλλείων και της μεταλλουργίας, χαραγμένα πάνω του επί αιώνες· γιατί αυτό είναι το Λαύριο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ένας τόπος της τεχνολογίας, της εργασίας, της βιομηχανικής παραγωγής με την τόσο μεγάλη προσφορά του και στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και την Ελλάδα των νεότερων χρόνων. Οι φωτογραφίες του Γιάννη Ιακωβίδη αποδίδουν το βιομηχανικό χρώμα του λαυρεωτικού χρόνου με μια σπάνια ευαισθησία, παράγοντας ένα αισθητικό αποτέλεσμα, που εδράζεται στα βαθύτερα μεταλλευτικά και ιστορικά στρώματα αυτού του «ιερού» τόπου. Η εταιρεία Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) έχει μακρόχρονη ιστορία στην περιοχή της Λαυρεωτικής. Συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας, παρέχοντας μόνιμη απασχόληση και αποτελώντας σταθερή πηγή εισοδήματος για πολλές οικογένειες του Λαυρίου και των γύρω περιοχών. Σήμερα, οι εγκατεστημένες στο χώρο του Λαυρίου παραγωγικές μονάδες της εταιρείας, αναγκαίες για την αμυντική ικανότητα και ισχύ της χώρας, συνιστούν ένα από τα πλέον ολοκληρωτικά και καθετοποιημένα πλέγματα παραγωγής πυρομαχικών σύγχρονης τεχνολογίας. Έχουμε πετύχει να μηδενίσουμε τις εκπομπές αερίων και υγρών αποβλήτων, οι οποίες ακόμα και στο παρελθόν κυμαίνονταν σε χαμηλότατα επίπεδα, πολύ κατώτερα αυτών που προβλέπονται από την περιβαλλοντική νομοθεσία. Με σεβασμό στην ιστορία της περιοχής που μας φιλοξενεί, συμμετέχουμε ως χορηγός στην έκδοση του συλλεκτικού Λευκώματος «Το χρώμα του χρόνου - Λαύριο: Εικόνες βιομηχανικής μνήμης», ως ηθική προσφορά στην πόλη και στους ανθρώπους της. (Στέφανος Σιαφάκας, Πρόεδρος ΕΑΣ (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) ΑΒΕΕ, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αρχαίες πέτρες και αρχαίες σκουριές, καταπονημένα μεταλλεία με τις σκοτεινές τους στοές, απόκοσμες λεπτομέρειες από βιομηχανικά κτίρια και μηχανήματα - όλα αυτά στο φόντο ενός πανάρχαιου αττικού τοπίου, στα ανεξάντλητα χώματα του Λαυρίου, ιδού ο κρυμμένος κόσμος που ο Γιάννης Ιακωβίδης ανακάλυψε στο βάθος του χρόνου και που ανάγλυφα αποτύπωσε με το οξυδερκές φωτογραφικό του βλέμμα.
Οι δραματικής έντασης φωτογραφίες του Γιάννη Ιακωβίδη, κάποτε αισθαντικά μελαγχολικές, κάποτε απρόσμενα συνταρακτικές, αψευδείς μάρτυρες της ψυχής ενός κόσμου που χάθηκε ανεπιστρεπτί, ενός κόσμου που γεννήθηκε, ανδρώθηκε και επιβίωσε μέσα στη σκόνη της πέτρας, του μετάλλου και της σκουριάς, προσκαλούν τον παρατηρητή να αναστοχαστεί τον χαμένο (ή, και) τον ξανακερδισμένο χρόνο.
Κι όπως ο θεατής συγκρίνει αυτές τις καθαρά εικαστικές εικόνες με τα φωτογραφικά ντοκουμέντα της πρώτης βιομηχανικής εποχής ή τις ενδείξεις από τα αρχαία ίχνη, αισθάνεται να τον αγκαλιάζει το ειδικό βάρος αυτού του χρόνου. Η πατίνα των φθαρμένων χρωμάτων, οι ασαφείς φιγούρες και τα απρόσμενα ίχνη στους τοίχους, στις μηχανές, στις εγκαταστάσεις, ό,τι σχεδόν με ευλάβεια και πάθος κατέγραψε ο Ιακωβίδης, συγκροτούν έναν μαγικό πίνακα. Μαγικό επειδή οι φαινομενικά νεκρές του φύσεις στην ουσία αποκαλύπτουν τα ανθρώπινα αποτυπώματα μιας άλλης εποχής: αγέλαστα παιδιά, σκληραγωγημένοι άντρες, αιδήμονες κοπέλες και βασανισμένες γυναίκες αδιόρατα στοιχειώνουν αυτόν τον τόπο. Κάτω από την μαγεία των εικόνων του φωτογράφου ο παρατηρητής αποκρυπτογραφεί ένα κριτικό βλέμμα στη μακρά ιστορία του βιομηχανικού Λαυρίου.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]