Ἡ ζωὴ µοιάζει µὲ ἕνα ἀτελείωτο ταξίδι, ποὺ ὅµως γιὰ τὸν πιστὸ ἔχει κάποιον προορισµό. Ἂν ρωτήσουν ἕναν χριστιανὸ πρὸς τὰ ποῦ κατευθύνεται, θὰ ἀπαντήσει «πάντα πρὸς τὸ σπίτι», ἐννοῶντας ἐκεῖ ὅπου τὸν περιµένει ὁ Πατέρας του. Ὑπάρχει, λοιπόν, ἕνας δρόµος ποὺ ὁδηγεῖ στὸ σπίτι. Ἐκεῖ ὅπου ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὸ κέντρο τῆς ὕπαρξής του καὶ ὄχι στὴν περιφέρειά της - δηλαδὴ ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχει δρόµος ἢ ὑπάρχουν τόσοι πολλοὶ δρόµοι ποὺ δηµιουργοῦν ἕνα χάος.
Μπροστά µας σήµερα ὑπάρχουν ἕνα σωρὸ δρόµοι καὶ ἀναρίθµητα µονοπάτια. Ὁ µοντέρνος ἄνθρωπος ἐπιθυµεῖ τὸ ταξίδι, µαζεύει ἐµπειρίες καὶ δὲν νοιάζεται τόσο νὰ βρεῖ ἕνα σπίτι ἢ νὰ γυρίσει, ὅπως ὁ Ὀδυσσέας, σὲ µιὰ Ἰθάκη. Ὁ πιστός, ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν ἀρνεῖται τὴν περιπέτεια, ὄχι ὅµως χάριν αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς περιπέτειας, ἀλλὰ διότι ὁ δρόµος πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι περιπετειώδης, ἐνίοτε συναρπαστικὸς καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀνακάλυψη ἢ στὴν ἐπαλήθευση τοῦ νοήµατος τῆς ὕπαρξης, καταργῶντας τὸ χάος.
