Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789603444756
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
(. . .) Η ζωή με ένα «υπερκινητικό παιδί» μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Ένα σοβαρό μειονέκτημα που χαρακτηρίζει αυτά τα παιδιά είναι ότι δείχνουν να μην ακούν και να μην αντιλαμβάνονται όσα τους λένε οι γονείς τους. Ούτε οι παρακλήσεις ούτε οι νουθεσίες ούτε οι απειλές για τιμωρία φαίνονται να έχουν αποτέλεσμα. Και το χειρότερο είναι ότι το σχολικό και το κοινωνικό περιβάλλον αντιδρά αρνητικά απέναντι στα προβλήματα και στις δυσκολίες τους. Σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας επιχειρεί να σκιαγραφήσει ακριβώς την εικόνα ενός τέτοιου παιδιού. Μέσα από ζωντανά παραδείγματα της καθημερινής ζωής - τα οποία βέβαιο ότι θα αναγνωρίσουν οι γονείς - περιγράφει τη συμπεριφορά, τις αντιδράσεις και τις δυσκολίες του παιδιού αυτού και προτείνει λύσεις. Οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί, καθώς και όλοι όσοι είναι επιφορτισμένοι με τη φροντίδα των παιδιών θα βρουν όλες εκείνες τις πληροφορίες που έχουν ανάγκη όταν αναλαμβάνουν το έργο της ανατροφής ενός τόσο «δύσκολου» παιδιού. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Η Αναστασία Καλαντζή - Αζίζι είναι καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Διευθύντρια του Εργαστηρίου Ψυχολογικής Συμβουλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Διευθύντρια του Μεταπτυχιακού προγράμματος ειδίκευσης στην Κλινική Ψυχολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Επιστημονική Υπεύθυνη του Ινστιτούτου Έρευνας και Θεραπείας της Συμπεριφοράς και του Κύκλου Ευαισθητοποίησης στην Γνωσιακή - Συμπεριφοριστική Θεραπεία.
Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 ολοκλήρωσε τη διατριβή της στο ίδιο Πανεπιστήμιο με θέμα "Το πρόβλημα του παιδιού στο Νοσοκομείο". Ειδικεύθηκε στη Γνωσιακή - Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου της Βιέννης ως κρατική υπότροφος και διατέλεσε για πέντε χρόνια Ψυχολόγος πλήρους απασχόλησης στην Ψυχολογική Υπηρεσία του Δήμου (και ομοσπονδιακού κρατιδίου) της Βιέννης. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1977 και εργάστηκε ιδιωτικά ως Κλινική Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια. Το 1981 διορίστηκε Επιμελήτρια του Εργαστηρίου Πειραματικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1997 εκλέχθηκε Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας. Είναι Επιστημονική Υπεύθυνη του Ινστιτούτου Έρευνας και Θεραπείας της Συμπεριφοράς και του Κύκλου Ευαισθητοποίησης στην Γνωσιακή - Συμπεριφοριστική Θεραπεία, Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς, Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Εφήβων, Μέλος ΔΣ της Επιστημονικής Ένωσης Νέα Παιδεία, Διδάσκουσα - Θεραπεύτρια και Επόπτρια της Αυστριακής Εταιρείας Θεραπείας της Συμπεριφοράς, Ιδρυτικό Μέλος και Εθνικός Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη FEDORA-Psyche και Διευθύντρια του Εργαστηρίου Ψυχολογικής Συμβουλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μεταπτυχιακού προγράμματος ειδίκευσης στην κλινική Ψυχολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η Μαρία Ζαφειροπούλου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Αποφοίτησε από το Τμήμα Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Βρετανία (M. Phil. στο Πανεπιστήμιο Leeds και Ph.D. στο Πανεπιστήμιο Dundee) και ειδικεύτηκε στην Κλινική Ψυχολογία/Γνωσιακή-Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία. Η ερευνητική της δραστηριότητα εστιάζεται στην ανίχνευση, ψυχολογική αξιολόγηση, αντιμετώπιση και πρόληψη συναισθηματικών δυσκολιών όπως και προβλημάτων μάθησης και συμπεριφοράς κατά την παιδική ηλικία. Βασικότερο στόχο του ερευνητικού αυτού προβληματισμού αποτελεί η δημιουργία, εφαρμογή και αξιολόγηση γνωσιακών-συμπεριφοριστικών παρεμβατικών προγραμμάτων στα παιδιά θεραπευτικού αλλά και προληπτικού χαρακτήρα. Η επιστημονική/συγγραφική της δραστηριότητα περιλαμβάνει επιστημονικά βιβλία, κεφάλαια καθώς και άρθρα σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Είναι μέλος του Συλλόγου Βρετανών Ψυχολόγων (BPS) και της Βρετανικής Εταιρείας Συμπεριφοριστικών και Γνωσιακών Ψυχοθεραπειών (BABCP), του Ινστιτούτου Έρευνας και Θεραπείας της Συμπεριφοράς (ΙΕΘΣ), της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας (ΕΛΨΕ), της Ψυχολογικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος (ΨΕΒΕ) καθώς και της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς (ΕΕΕΣ) εδώ και πολλά χρόνια.
