«Κοίτα» του λέει. «... Μόλις πάτησα το πόδι μου στο μπαλκονάκι, κατάλαβα πως αν δε γινόταν δικό μου αυτό το σπίτι, θ’ αρρώσταινα! Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν φανταστικό! Και πίστευα πως έτσι θα ήταν για πάντα, για όλη την υπόλοιπη ζωή μου... Έχεις δει το φεγγάρι να λάμπει πάνω από τον κόλπο; Θα το έχεις ασφαλώς δει. Μια μαγεία, το ξέρεις... Το πανόραμα που έχουμε μπροστά μας είναι πράγματι υπέροχο, όμως εγώ απόκαμα πια παιδί μου... Κάποτε, το νιώθεις, ακόμη και η ματιά σου αρχίζει να γίνεται λιγότερο λαίμαργη. Σύντομα για μας... για μένα, η κωμωδία τελειώνει. Έχουμε επιβιώσει, όπως σου είπα, από αρρώστιες, σεισμούς κατατρεγμούς... Γνωρίσαμε τη φρίκη του θάνατου, σ’ ένα σωρό παραλλαγές - του βίαιου θανάτου, εννοώ - δες τώρα τι γίνεται με τον πόλεμο... Τι άλλο θα μπορούσε να ευχηθεί κανείς στον εαυτό του, παρά μόνο να πέσει η αυλαία με ήρεμο τρόπο; Ένας ήσυχος θάνατος επισφραγίζει με τον καλύτερο τρόπο την ανθρώπινη ζωή. Το ευτυχισμένο τέλος κρύβει μέσα του κάτι απ’ τη γλύκα αυτής της θέας που απολαμβάνουμε καθημερινά από τα μπαλκόνια μας, δεν συμφωνείς;»
 

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]