Ο Δημήτρης Μυταράς επιστρέφει με "Το Σκοτεινό Χρονικό", διηγήματα-αναμνήσεις, στη γενέθλια πόλη -την Χαλκίδα- και θυμάται πρόσωπα, ζωές, εικόνες που τον χάραξαν. Το Λος Ολβιδάδος του Λουίς Μπονιουέλ, η Ελεωνόρα Ρίγκμπι των Μπιτλς και οι άγιοι του Παπαδιαμάντη του παραστέκουν.

Από την Εισαγωγή του Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου στο βιβλίο επιλέγουμε σημεία:
"Πολύ ελεημονέστερος και θρηνιτικότερος ο Μυταράς για όλους τους πτωχούς και πένητες, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους εκείνης της Χαλκίδας και όχι μόνο τους οπιομανείς.
Όϊ, φτωχό πουλί της μοναξιάς
Τρισάγιο κορμί βασανισμένο.
Η αρχή του μοιρολογιού για τη Φιλιώ. Άνισος ο τόνος είναι διαφορετικό το αίσθημα, όμως δεν απέχει από το παπαδιαμαντικό για την τρισβασανισμένη δασκάλα του "Χωρίς στεφάνι". Δίχως αμφιβολία, την ώρα της έσχατης λογοδοσίας, όταν έκπληκτοι θα επιμένουμε
Και όμως δεν σε είδα ποτέ Κύριε,
Η απόκριση θα είναι:
Και όμως με είδες.
Ήμουν ο Πάγκαλος, ο Πιατελάς.
Ήμουν η Φιλιώ.

Πέντε ακόμα αφηγήματα έχουν προστεθεί, σ` αυτή τη νέα έκδοση του "Σκοτεινού Χρονικού". Ο Μυταράς στο τιτλοφορούμενο "Ήταν Κυριακή και ο μήνας Ιούλιος" περιγράφει την πάλη ενός ψαρά, που τον έχει δέσει με τα πλοκάμια του ένα τεράστιο χταπόδι, στο μικρό μόλο του νότιου λιμανιού. Δεν ήταν, βέβαια, το αποτρόπαιο και αβυσσαλέο τέρας με το οποίο πάλεψε ο Τζιλλιότ στους "Εργάτες της θαλάσσης" του Βίκτωρος Ουγκώ, ωστόσο συλλογίστηκα με ρίγος πως και στα ρηχά νερά και τα χαμηλά χώματα της Χαλκίδας ενεδρεύουν πότε-πότε ζοφερά όντα".