Οι επίμονες αναφορές στην αντιστροφή της ιδιότητας της Ελλάδας ως χώρας αποστολής μεταναστών και στην απουσία πολιτικής για την `υποδοχή ξένων`, θέτουν πολλά και εύλογα ερωτήματα: Πώς επιβιώνουν οι νεοαφιχθέντες παρά τους επιβεβλημένους φραγμούς; Κατά πόσο η παρουσία τους διαψεύδει ή επιβεβαιώνει κυρίαρχες αναπαραστάσεις; Ποια η συνάφεια του επίσημου με τον ανεπίσημο (αντι)ρατσιστικό λόγο; Η ανθρωπολογική προσέγγιση προσφυγών με διαφορετική φυλετική ταυτότητα -πρώτη στο είδος της παρά το ενδιαφέρον με το οποίο οι ερευνητές σκύβουν στα σύγχρονα μεταναστευτικά ρεύματα- επιτρέπει την κατανόηση των μορφών επικοινωνίας που υφαίνονται μεταξύ Ερυθραίων και γηγενών, ενώ παράλληλα ενθαρρύνει τον προβληματισμό γύρω από τις μεθόδους και τις εννοιολογικές κατηγορίες που κυριαρχούν στην
τρέχουσα εργογραφία. Η αναζήτηση των διαδικασιών με τις οποίες οι Ερυθραίοι εντάσσονται στην αθηναϊκή κοινωνία φέρνει στο φως τις ιδιαίτερες στρατηγικές μέσω των οποίων μετασχηματίζουν την περιθωριακότητά τους σε αυτάρκεια και δεσμούς αμοιβαιότητας. Η ανίχνευση των σχέσεων που συνάπτουν είναι δυναμική: στρέφεται στην ιστορική τους μνήμη, την απήχηση του δημοσιογραφικού λόγου στους τρόπους αντιμετώπισής τους, τις διαπραγματεύσεις στο χώρο της δουλειάς και του σπιτιού, τη διαχείριση της εικόνας για τον `εαυτό`, τις συμβολικές πρακτικές με τις οποίες αντιδρούν στην υπεροψία που συναντούν. Δύο κόσμοι αλληλενεργούν, συγκρούονται, παγιώνουν ή αναπλάθουν πεποιθήσεις στο πλαίσιο της κοινωνικής και συμβολικής αλληλόδρασης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]