`Μια μέρα όμως συνέβη, λένε, κάτι που έμεινε μέχρι σήμερα ανεξήγητο. Το βιολί του Παγκανίνι απέκτησε γυαλιστερές χορδές και ένα γερό κι αστραφτερό δοξάρι! Κανείς ποτέ δεν έμαθε πώς έγινε αυτό. Από τότε όμως διηγούνται στο χωριό πως μια φορά το χρόνο, με την πανσέληνο του Αυγούστου, στις δώδεκα τα μεσάνυχτα ακριβώς, ο Παγκανίνι στέκεται έξω, στο μώλο του λιμανιού, και παίζει με το βιολί του τις ωραιότερες μελωδίες που έχει ακούσει ποτέ άνθρωπος. Κι από τότε κανείς δεν τον περιγελάει. Μάλιστα τον φοβούνται κιόλας λίγο κι ίσως γι` αυτό να τον αφήνουν στην ησυχία του...`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]