Πριν από τον B΄ Παγκόσμιο πόλεμο ζούσαν στην Ελλάδα περισσότεροι από 79.000 Εβραίοι σε 31 κοινότητες, που ως τότε λειτουργούσαν από τα αρχαία χρόνια σε όλα σχεδόν τα αστικά κέντρα της χώρας. Μετά το Ολοκαύτωμα το 87% των Ελλήνων Εβραίων εξοντώθηκε και στη χώρα απέμειναν λιγότερα από 5.000 άτομα, που σήμερα είναι μέλη των οκτώ εβραϊκών κοινοτήτων που διασώθηκαν. Στο βιβλίο εξετάζονται οι λόγοι για τους οποίους ο αφανισμός των Ελλήνων Εβραίων εξοβελίστηκε από την εθνική μνήμη και ιστορία. Διερευνώνται η στάση της πολιτείας απέναντί τους, καθώς και οι διάφοροι ρόλοι που υιοθέτησαν οι συμπολίτες τους κατά την Κατοχή, αλλά και κατά την Απελευθέρωση. Ανατρέπονται πολλοί από τους μύθους της δημόσιας ιστορίας, που επί δεκαετίες υποστήριζε ότι όλοι οι Χριστιανοί βοήθησαν σύσσωμοι τους Εβραίους και ότι, εκτός από τους ναζί, οι μόνοι που έφταιγαν γιʼ αυτό το ατιμώρητοέγκλημα ήταν τα ίδια τα θύματα και οι ηγέτες τους. Όλα τα παραπάνω τεκμηριώνονται με την παρουσίαση δημοσιευμένων και αρχειακών πηγών ιστορίας, προφορικής ιστορίας και μνήμης. Ορισμένες από τις πηγές αυτές σχολιάζονται αναλυτικά. Άλλες, όπως η αλληλογραφία των ιθυνόντων αλλά και η νομοθεσία του ελληνικού κράτους, που επιβεβαιώνουν την εκμετάλλευση και τη λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών, δημοσιεύονται αυτούσιες σε δύο παραρτήματα στο τέλος του βιβλίου.