ΜΠΟΣΤ Λουκιανέ, τ’ ορκίζομαι αν τώρα ξαναζούμε τους THEARTES λέω οφείλουμε να τους ευχαριστούμε. Σαν αρχειοδίφεις δούλεψαν μαζί νύχτα και μέρα να βγούμε απ’ τον τάφο μας να πάρουμε αέρα. Σε όλους να αποδείξουμε εγώ θεατρικώς πως είμαστε επίκαιροι κι εσύ ως μουσικός. Η σάτιρά μου, όλοι λεν, είναι διαχρονική και η δική σου μουσική η πιο μελωδική. ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ Δεν ξέρω, Μέντη μου, αν αυτά στέκουν ιατρικώς μα ευσταθούν μία χαρά στη σκηνή θεατρικώς. Πάλι όμως με μπερδεύεις και στη ρίμα με οδεύεις, γι’ αυτό όλοι νομίζουνε πως μιλάς τραγουδιστά κι απ’ τον δεκαπεντασύλλαβο δεν ζεις ξεχωριστά. Είδες; Το κόλλησα κι εγώ τώρα. Άντε, εξήγησέ τους εσύ ο ίδιος τώρα ότι το έχουν παρανοήσει. ΜΠΟΣΤ Μα αυτό, Λουκιανέ μου, θα το δούνε καλύτερα επί σκηνής, στην παράσταση που ετοίμασαν αυτά τα παιδιά, με γνωστά και άγνωστα κείμενα δικά μου και μουσική δική σου. […]