Στην μεταπυρηνική Γη κυβερνούν οι έσχατοι που έσονται πρώτοι. Οι νέοι πλανητάρχες ιδρύουν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Κλαδιών και Ονείρων. Στον τραυματισμένο πλανήτη λατρεύεται η Μεγάλη Μητέρα Θεά. Τα μυστήρια, όμως, πληθαίνουν. Ο παππούς Μανόλης, άθελά του, παθαίνει μια ανακάλυψη. Θεοί κρυφακούν τη μουσική του παράτολμου συνθέτη Μέλη. Η κατάρα της φιλοσοφίας στη φυσική πιάνει. Μια θεά θέλει να παντρευτεί το Χρόνο, αλλά ο γαμπρός κρύβεται. (. . .) Το `Μεγάλο Αστείο του Κόσμου` δεν είναι καράβι του νόστου, αλλά μια παρωδία. Μια μαζική έξοδος ελευθερίας στις χώρες του πιθανού. Και του απίθανου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]