Η στάση που ακολούθησε η κομμουνιστική Βουλγαρία στο Μακεδονικό Ζήτημα, μετά τη ρήξη του Τίτο με τον Στάλιν, διαμορφώθηκε υπό την επίδραση πολλών και ποικίλων παραγόντων. Καθοριστικοί παράγοντες για τη διαμόρφωσή της αναδείχτηκαν το ιδεολογικό σύμπλεγμα που δημιούργησε στα κομμουνιστικά κόμματα η Κομμουνιστική Διεθνής με τη θέση που υιοθέτησε για `μακεδονικό έθνος` ήδη από το 1934, η ανάγκη να αντιμετωπιστούν δραστικά οι εδαφικές διεκδικήσεις που η Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας ήγειρε με τη συνεπικουρία του Βελιγραδίου επί του βουλγαρικού τμήματος της Μακεδονίας, η αναγνώριση ή η αμφισβήτηση της ύπαρξης `μακεδονικής μειονότητας` στη Βουλγαρία καθώς και η διακύμανση των διπλωματικών σχέσεων της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας. Η πολιτική του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος μετά το 1948 επικεντρώθηκε σε μια δύσκολη προσπάθεια σύζευξης της ιδεολογικής παρακαταθήκης `του μακεδονισμού` με τα βουλγαρικά εθνικά συμφέροντα: της διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας της Βουλγαρίας, της απονεύρωσης της θέσης για την ύπαρξη `μακεδονικής μειονότητας` στο βουλγαρικό τμήμα της Μακεδονίας με την επισήμανση των στενών σχέσεων Βουλγάρων και `Μακεδόνων`, της άρνησης τελικά της ύπαρξης `μακεδονικής μειονότητας` στη Βουλγαρία και της αμφισβήτησης της ιστορικότητας του `μακεδονικού έθνους`. Η βουλγαρική στάση στο Μακεδονικό διήλθε από παλινωδίες και αντιφάσεις, ανάλογα με την πορεία των σοβιετο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων, έως ότου αποκρυσταλλωθεί τελικά το 1963. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]