Παρουσιάζεται η ιστορία της γιαγιάς της συγγραφέως, ξετυλίγοντας την μέσα από τα μάτια των δισέγγονων της στα οποία για προφανείς λόγους έχουν δοθεί φανταστικά ονόματα.

Το βιβλίο γράφτηκε στην μνήμη της γιαγιάς Δέσποινας. Ήταν μία γυναίκα με δύναμη, κουράγιο και ήθος, δίχως αμφιβολία μία Καριωτίνα.

Μία ερώτηση που έκαναν συχνά τα εγγόνια της όταν άκουγαν την ιστορία, ήταν αν θύμωσε με τον άντρα της που την άφησε μόνη με τα οχτώ παιδιά της στο νησί. Η απάντησή της ήταν πάντοτε όχι. Γελούσε λίγο και έλεγε: «Ίσως ήταν για καλό, αλλιώς μπορεί να είχα ακόμη περισσότερα παιδιά!»