Τη βρή­καμε να μα­λώ­νει με τα κο­ρά­κια και να τα κα­τα­ρι­έ­ται: « - Να φάτε το κε­φάλι σας... τί φω­νά­ζετε και κρά­ζετε μωρέ μυ­ρι­ό­ρημα, που δεν τρα­βι­έ­στε απ΄ εδώ! Τί μαν­τεύ­ετε, εδώ δεν έ­μεινε κα­νέ­νας! Τι κρά­ζετε και κρά­ζετε, ε­μείς κο­ρα­κι­ά­σαμε οι ί­διοι ...!».

Δυο κα­τά­μαυρα κο­ρά­κια γυ­ρό­φερ­ναν πάνω από το σπίτι και την αυλή της νοι­κο­κυ­ράς που φώ­ναζε και μά­λωνε. Έ­κα­ναν με­γά­λους κύ­κλους στον ου­ρανό, κα­τέ­βαι­ναν πιο χα­μηλά και ξανά κρά­ζαν, κρά­α­αάξ κρά­α­αάξ, κρά­α­αάξ!

Η γριά, α­νή­συχη, προ­σπα­θούσε να τα δι­ώ­ξει, να τα α­πο­μα­κρύ­νει, φω­νά­ζον­τας και χου­γι­ά­ζον­τας με το κε­φάλι της ψηλά, προς τον ου­ρανό, πα­ρα­κο­λου­θών­τας τις κι­νή­σεις τους. Ορ­γι­σμένη, φώ­ναζε:

« - Να φάτε το κε­φάλι σας, λέω... εδώ ε­ρή­μωσε ο τό­πος μωρέ μυ­ρι­ό­ρημα, μας έ­φαγε η λυ­κου­νιά και τα όρ­νια... ήρ­θατε κι ε­σείς τώρα! Τα έ­ρημα, τα σκο­τει­νι­α­σμένα που δεν μας α­φή­νουν να η­συ­χά­σουμε. Είχα και κάτι ρί­θια, μου τα πή­ραν ένα – ένα... Έλα τώρα ν’ α­φή­σεις το σπίτι σου μόνο του, με τα κο­ρά­κια και να φύ­γεις για την Α­θήνα. Μωρέ, που εδώ θα λα­λή­σουν κο­ρά­κια, το ξέρω καλά εγώ, αλλά όχι όσο εί­μαι ζων­τανή!...»