Η αποξήρανση της λίμνης της Κωπαΐδας αποτέλεσε ένα από τα οξύτερα και επωδυνότερα ζητήματα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής των Ελλήνων και ειδικότερα των Βοιωτών από τα προϊστορικά και τα πρωτοϊστορικά χρόνια μέχρι τη νεότερη εποχή. Το 2002 συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από τη γέννηση του Δημητρίου Γ. Παπασπύρου και είναι η καταλληλότερη συγκυρία, προκειμένου να προσεγγίσει κανείς ψύχραιμα και ρεαλιστικά τη χαρισματική φυσιογνωμία του συγκεκριμένου πολιτικού άνδρα της Βοιωτίας, καθώς επίσης και τη συμβολή του στη διευθέτηση του Κωπαϊδικού Ζητήματος (1865-1953). Η επίλυση του θέματος αυτού είναι σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις το σημαντικότερο πολιτικό του έργο. Παράλληλα, έγιναν προσπάθειες να καταγραφούν στο μέτρο του εφικτού η διάσταση και το ύφος των κοινωνικών αγώνων που έδωσαν πολλές γενεές Βοιωτών και Λοκρών ακτημόνων μικροκαλλιεργητών αλλά και σημαίνοντες πολιτικοί ηγέτες, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γεώργιος Καφαντάρης, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου και ο Νικόλαος Πλαστήρας, προκειμένου να προωθηθεί η τελική λύση του Κωπαϊδικού. Κοντολογίς, επιτεύχθηκε η σκιαγράφηση του πανοράματος του Κωπαϊδικού με τους πρωταγωνιστές, τις αφετηρίες, τις περιόδους, τα σχέδια, τις απόπειρες και γενικά όλους τους ανθρώπους που καταπιάσθηκαν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό με το συγκεκριμένο ζήτημα. Στόχος της ερευνητικής αυτής εργασίας είναι η ανάδειξη άγνωστων πτυχών της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Βοιωτίας αλλά και ευρύτερα της σύγχρονης ελληνικής, εφόσον ο Δημήτριος Γ. Παπασπύρου θήτευσε σε καίριες πολιτικές θέσεις, υπουργός σε νευραλγικούς τομείς επί σειρά ετών, πρόεδρος της Βουλής και ταυτόχρονα σημαίνον πολιτικό στέλεχος αρχικά της ΕΠΕΚ ( Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου) του Νικόλαου Πλαστήρα, στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου του Γεώργιου Παπανδρέου και τέλος της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παραμένοντας έως το τέλος της ζωής του κεντρώος στις πολιτικές του αντιλήψεις και προπαντός ευρηματικός εξισορροπιστής.