Ο Ισμαήλ βγήκε να αποχαιρετήσει μερικούς από τους φίλους του κι ύστερα κατέληξε στην πλατεία, ενώ ο ήλιος πλησίαζε να δύσει. Τ΄ αυτιά του έπιασαν στον αέρα τις συνηθισμένες κραυγές των υπαίθριων πωλητών που διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους. Του φάνηκε ωστόσο ότι η κίνηση στην πλατεία δεν ήταν η ίδια, λες και ο κόσμος περπατούσε τώρα πιο γρήγορα. Γιατί αδιαφορούσαν για όλα; Μήπως η ζωή δεν ήταν μια κούρσα ταχύτητας; Πόσο θα ήθελε να σταματήσει κάποιον από αυτούς που έτρεχαν και να ανταλλάξει μαζί του μια κουβέντα, όμως κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. [...] Μια κρυφή φωνή μόνο μέσα απ΄ την καρδιά του ήθελε να φωνάξει, να μιλήσει δυνατά, ν΄ ακολουθήσει το μονοπάτι των αισθήσεων, μα υπήρχαν άλλα, χίλια και ένα πέπλα που σκέπαζαν αυτή τη φωνή και την αποδυνάμωναν.