(...) Το ερέθισμα για τη συγγραφή του βιβλίου αυτού μου έδωσε κυρίως το γεγονός ότι είχα την τύχη ή την ατυχία να χειρισθώ σοβαρότατες ποινικές υποθέσεις οι οποίες εμφανίζονται κάθε 50 ή 100 χρόνια (ΑΣΠΙΔΑ, Δίκες στρατοδικείων , υποκλοπές τηλεφώνων, υπόθεση Κοσκωτά) με μεγάλην κοινωνικήν απήχησιν, εις τας οποίας ενεπλάκησαν πολιτικά πρόσωπα και εκ του λόγου αυτού οι υπηρεσιακές μου ενέργειες αμφισβητήθηκαν από την πολιτικήν μερίδα, μέλη της οποίας εκλήθησαν να λογοδοτήσουν δια παρανόμους πράξεις. Εις τας επικρισεις, οι οποίες εγένοντο εκ πολιτικής σκοπιμότητος, δεν θεώρησα δεοντολογικώς ορθόν, όταν ακόμη υπηρετούσα την Δικαιοσύνην, ν’ απαντήσω. Κάποτε όμως έπρεπε ν’ ακουσθούν και οι δικές μου απόψεις, σε κάθε περίπτωση, για να μην θεωρηθεί η στάσις μου ως ένοχος σιωπή. Δεν επεδίωξα ποτέ την προβολήν και νομίζω ότι πολλές φορές έκανα «κάτι παραπάνω» από το καθήκον μου κι αυτό με υποχρεώνει να εκθέσω τις προσωπικές μου εμπειρίες. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]