Με τραβούσαν σαν μαγνήτης οι ταξιδιώτες. Οι τυχοδιώκτες. Μόνο που δεν έβλεπα ότι ήταν καθρέφτες μου. Εγώ ήμουν ο τυχοδιώκτης της ζωής μου. Αναγνώριζα αμέσως στους άλλους αυτή τους την ιδιότητα, αγνοώντας την σ΄ εμένα. Όλοι αυτοί οι περαστικοί από την ζωή μου ήταν άνθρωποι που έκαναν μια στάση για ξεκούραση ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους για μια άλλη χώρα ή για μια άλλη ζωή. Έρχονταν κοντά μου για λίγο κι έφευγαν. Εγώ όμως ήμουν αυτός που ταξίδευα μέσα απ΄ όλους αυτούς, χωρίς να χρειαστεί να μετακινηθώ ούτε εκατό μέτρα από τη ζωή που είχα φτιάξει. Ο μεγαλύτερος ταξιδιώτης ήμουν εγώ. Κάθε σώμα με καλούσε να το εξερευνήσω. Όλα αυτά τα σώματα τα αγάπησα όσο μπόρεσα. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους πλησίασα όσο περισσότερο μου επέτρεψαν. Ίσως γιατί δεν αγαπούσα το δικό μου σώμα... Ίσως γιατί δεν μπορούσα να πλησιάσω εμένα... Ο πιο ανεξερεύνητος για μένα τόπος, ήταν ο εαυτός μου. Πόσα χρόνια χρειάζονται για να ανακαλύψει ένας Αχινός τα αγκάθια του; Πόσο επίπονη και λυτρωτική μπορεί να είναι η ενηλικίωση; Ο Άγγελος Κομηνός, μέσα από την ερωτική απογοήτευση, θα ανακαλύψει μια άγνωστη γι΄ αυτόν Αθήνα, γεμάτη πάθος και κίνδυνο. Αυτό θα γίνει η αφορμή για την πορεία προς τον εαυτό του. Η Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας είναι το σκηνικό για την διαδικασία. Την ώρα που η χώρα περνάει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της, ο ήρωας αποφασίζει να διαχειριστεί την δική του κρίση. Καθώς ό,τι θεωρούσε δεδομένο βουλιάζει κάτω από την πίεση του "τώρα", αυτός αναδύεται απογυμνωμένος και καθαρός, έτοιμος για μία νέα αρχή έχοντας μηδενίσει το κοντέρ, έχοντας κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν...