Αν κάποιος αποτολμήσει μια πρώτη αποτίμηση των όσων παρουσιάζονται σε αυτήν την έκδοση, πιθανότατα θα κατέληγε στην διατύπωση ότι, με βάση τα παρουσιαζόμενα στοιχεία και την ποικιλία των δραστηριοτήτων που εμφανίζονται, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εντυπωσιάζει για την ποσότητα και την ποικιλία των δραστηριοτήτων του. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να μην το χαρακτηρίσει ως ένα πληρέστατο και πολυδιάστατο εκπαιδευτικό σύστημα.
Και όμως, και μόνο η διατύπωση αυτή προκαλεί διαφορετικής μορφής, είδους και έντασης σχόλια αμφισβήτησης. Δεν είναι τυχαίο ούτε εντελώς άδικο. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι αναφερόμαστε σε δραστηριότητες, αλλά όχι σε αποτελέσματα. Σε ποσότητα, αλλά όχι σε ποιότητα. Ούτε αυτό δεν είναι τυχαίο. Δεδομένου ότι δεν υφίστανται μηχανισμοί ελέγχου ποιότητας τόσο των διαδικασιών όσο και των παραγομένων αποτελεσμάτων, με ευρύτερη κοινωνική και επαγγελματική αναγνώριση και αποδοχή, είναι αδύνατον κανείς να γνωρίζει κατά τρόπο ουσιαστικό και πάνω απ` όλα πειστικό τι υπάρχει πίσω από αυτήν την πρώτη γοητευτική εικόνα. [...]
(Από το εισαγωγικό σημείωμα του Γιώργου Σταμέλου)