Ένα βράδυ μου λέει η γιαγιά: «έλα να σου μάθω να πλέκεις». Μου έδωσε ένα κόκκινο μάλλινο νήμα και το χοντρό της το βελονάκι και μου ’δειξε στην αρχή το γαϊτανάκι. «Ετσέ θα παίρνεις σηκωτή στον αέρα κι απόις θα τη μπήγεις στη θηλιά. Μια σηκωτή, μια μέσα στη θηλιά». Με δυσκόλευε το βελονάκι και της ζήταγα να μου δώσει το δικό της. «Καλό ’ναι και το δικό σου. Η καλή νοικοκυρά με το κουτάλι πλέκει». … Βελονάκι δεν ξανάπιασα στα χέρια μου. Την πλέξη όμως τη θυμάμαι ακόμα. Ειδικά το βουβό. Βουτάω, τραβάω, κάνω τη θηλιά. Βουτάω, τραβάω, θηλιά. Μου θυμίζει πάντα τη γιαγιά και τη βουβή κουζίνα της. 33 διηγήματα, ολιγόλογα, αφαιρετικά και χαμηλόφωνα παρά την εσωτερική τους ένταση, τη δυναμική και το ρυθμό. Ψωμί και νερό Μ’ αρέσει το μπαγιάτικο ψωμί. Σκληρό, ξυλιασμένο. Παίρνω ένα ποτήρι κρύο νερό και το βουτάω μέσα. Γεμίζω το στόμα μου με την παγωμένη ψίχα. Μόλις φάω το ψωμί, πίνω και το θολό νερό με τα ψίχουλα. Αυτή είναι η μετάληψή μου. 33 μικρές ιστορίες που περιγράφουν με απόλυτη ακρίβεια όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας.
Με λένε Δήμητρα Ανδρουλάκη. Γεννήθηκα, μεγάλωσα –και μεγαλώνω ακόμα– στην Αθήνα, μαζί με τον σύζυγό μου και τις δύο κόρες μας.
Από μικρή με συνάρπαζαν οι ιστορίες των ανθρώπων. Αυτές που γράφουμε με τη ζωή μας και αυτές που ζούμε μέσα από τη γραφή.
Ίσως γι’ αυτό έγινα ψυχοθεραπεύτρια. Έτσι, έχω την ευκαιρία να ακούω από πρώτο χέρι πολλές, μοναδικές ιστορίες και να βλέπω πώς, όταν μαζί με τους πρωταγωνιστές τους αλλάζουμε τα «σημεία στίξης», αυτές αποκτούν περισσότερο νόημα και λιγότερο βάρος.
Κάποτε ανακάλυψα τα δώρα της γραφής. Την απόλαυση του να βάζεις λέξεις στη σειρά και αυτές να παίρνουν σημασία, να αποκτούν φόρτιση και να γεννούν συναισθήματα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
