Emily Dickinson - Μία Μορφή - Ένα Πέρασμα - Ένα Μετέωρο - Ακατάταχτο σε Νόρμες, `...Δεν βρίσκω σε ποια κατηγορία μπορούν να ενταχθούν τα ποιήματά της...`, υπήρξε μόνιμο πρόβλημα για τον Thomas Wentworth Higginson, εκδότη λογοτεχνικού περιοδικού, πρώην ιερομένο, με μεταρρυθμιστικές απόψεις για τα δικαιώματα και την κοινωνική θέση των γυναικών και με ενδιαφέρον για την προώθηση της γυναικείας παρουσίας στα γράμματα. Όπως είπε κάποτε σ` έναν φίλο του: `Οι στίχοι της ήταν αξιοπρόσεκτοι, αν και ιδιόρρυθμοι, ιδιαίτερα εύθραυστοι, όχι αρκετά δυνατοί για να δημοσιευθούν`. [...]
Πνεύμα αδέσμευτο, ασυμβίβαστο (σταμάτησε από μικρή ηλικία να πηγαίνει στην εκκλησία), η γραφή της προδρομική (περικόπτει τη λέξη αν χρειαστεί, αδιαφορεί για γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, γεννά δικούς της κανόνες), η καταγραφή `γυμνή` και άμεση αυτού που ο νους συλλαμβάνει όπως γυμνός βγαίνει ο μίσχος μεσ` από το χώμα. Οποιοδήποτε περιστατικό, φυσικό φαινόμενο, δημιούργημα της φύσης, ένα
υμενόπτερο, μια πέτρα, ένα ηλιοβασίλεμα, γίνεται αφορμή και πηγή για συμπαντικές αναφορές και στοχασμό, όσο πιστά μπορεί να αποδοθεί αυτό μια και `Τ` Αληθινά Ποιήματα` διαφεύγουν. Ένας εσωτερικός ποταμός που μέσα του ρέει ο Κόσμος. Αναζητά το δικό της στίγμα αδυνατώντας να δώσει εξήγηση, πλησιάζει το άνοιγμα προς το επέκεινα διαρκώς σχοινοβατώντας πάνω από άβυσσο. Η όραση και η ενόραση υπήρξαν ο μεγάλος της ξεναγός στην οικουμένη κι ας έζησε μιαν ολόκληρη ζωή στην πουριτανική κωμόπολη Άμερστ (5.500 κάτοικοι το 1927) περιτριγυρισμένη από βουνά.
Συχνή αναφορά στα ποιήματα της ο θάνατος ή όπως τον αποκαλεί `η Αθανασία` μα που γι` αυτήν οι άνθρωποι κρατούσαν το στόμα τους κλειστό και πείραμα δεν υπήρχε να την αποδείξει. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]