…Όλα αυτά στο αναγνωστήριο της γκορτσαπιδιάς. Χρόνια τώρα. Τα λιμπίζομαι. Με περιορισμένες τις σωματικές μου ικανότητες. Με το αριστερό μου χέρι, κράταγα τα μυθιστορήματα, σημείωνα, άλλαζα τις σελίδες. Στο αναγνωστήριο της γκορτσαπιδιάς, διάλογο με την Ευγενία Γκραντέ, Μπάρμπα Γκοριό, Χωριάτες, Γκομπσέκ και άλλα του Μπαλζάκ, Δαβίδ Κοπερφίλντ, Ντόμπι και Υιός, Μεγάλες Προσδοκίες του συγγραφέα της βικτωριανής εποχής, του Κάρολου Ντικένς και άλλους. Καθώς τα κατεβάζω από τα άδυτα της μνήμης, μου έρχεται η εικόνα, να τρώει τις σειρές από το μυθιστόρημα Ντόμπι και Υιός, ο μούσγκος που έπεφτε με το σκοτεινό του πέπλο. Τότε συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορούσα άλλο. Έτρωγε τα γράμματα το πέπλο του ερέβους που έπεφτε στις σελίδες…
