Από όλες τις τραγωδίες ο Αριστοτέλης ξεχώριζε τον «Οιδίποδα Τύραννον». Τον θεωρούσε υπόδειγμα δραματικής τέχνης και αριστούργημα πλοκής. Πλοκή δεν είναι το ξετύλιγμα ενός νήματος που οδηγεί συντριπτικά τους τραγικούς ήρωες από το σκοτάδι στο φως; Δεν είναι η λύση ενός αινίγματος; Αυτό το ξετύλιγμα του νήματος που είναι και ξετύλιγμα αινίγματος παρακολουθεί επεισόδιο προς επεισόδιο, χορικό προς χορικό, από δικά του μονοπάτια ο συγγραφέας, ξεναγώντας τον αναγνώστη – λογοτέχνη, θεατράνθρωπο, φιλόλογο ή κοινό θνητό – στα μυστικά κατατόπια του έργου, που κατά παράδοξο τρόπο δεν οδηγούν σε κατανόηση των δρωμένων όσο σε αυτογνωσία.
