Όχι, όχι! Καμιά λέξη στο χαρτί. Ούτε μια. Ξέρει τι θέλει να γράψει· για τι ποθεί να μιλήσει. Μα ξέρει ακόμα, πως, αν βάλει κάτω αυτές τις λέξεις με τον τρόπο που τις έχει ταιριάξει στο μυαλό της, αν γράψει αυτήν την ιστορία που θα ‘ναι βαμμένη με το φως της ανατολής, που θα ‘χει το άρωμα των ανθών της πορτοκαλιάς και το βαθύ ήχο του ταμπουρά, που θα ‘χει αρχή και μέση, κι ένα τέλος καλό, σαν το «ώπα» του λεβέντικου χορού, ξέρει, πως μετά την τελευταία τελεία, όλο το κουράγιο μέσα της θα έχει στερέψει. Μετά από αυτό το τέλος, δε θα μπορεί πια να αντέξει την πραγματικότητα. Κι ούτε θα ‘χει μείνει πια κάτι άλλο για να γράψει. 73 μικρές ιστορίες περιλαμβάνει η συλλογή με τίτλο Της ντροπής που όλες αναφέρονται στην Αμμόχωστο· την πόλη που βρίσκεται στο ανατολικότερο σημείο της Κύπρου, καταλυμένη από την τούρκικη στρατιωτική εισβολή του 1974, βιασμένη λεηλατημένη, αλυσοδεμένη. Από το 2020, όταν η Τουρκία επέτρεψε την είσοδο σε συγκεκριμένους δρόμους της πόλης, οι παλιοί της κάτοικοι ψάχνουν να βρουν στα συντρίμμια την παλιά τους ζωή. Η συγγραφέας, πολίτης κι εκείνη αυτού του τραγικού τόπου, αφήνει σκέψεις και αναμνήσεις να γίνουν λέξεις, ιστορίες κι τις αφήνει να πετάξουν ελεύθερα πάνω από την πόλη· κάποτε ακούγονται σαν κραυγές πόνου, άλλοτε σαν νανούρισμα, σαν τα παραμύθια που μας λέγανε στα παιδικά μας χρόνια, κι άλλοτε πάλι, σαν μικρές ευχές, αν μπορούσε ποτέ να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα όσα προηγήθηκαν κι όλα όσα ακολούθησαν εκείνη την εισβολή, ήταν, λέει η συγγραφέας, μια μεγάλη ντροπή.