Ἐκτελώντας, τό χρέος μου ὅλα ἐτοῦτα τά χρόνια στις Γυναικείες
Φυλακές τῆς Θήβας, εἶδα καί ἄκουσα πολλά καθώς ἦταν φυσικό.
Εἶδα κι ἔσφιξα στήν ἀγκαλιά μου χιλιάδες παιδιά. Ἔπαιξα μαζύ
τους. Διδά χτηκα πολλά μέσ’ ἀπό τό κλάμα καί τό χαμόγελό τους.
Κυρίως, ὅμως, μέσ’ ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη πού μοῦ ἔδειχναν μέ
κάθε τρόπο, μοῦ μίλησαν ὅλα μέ τήν ἴδια γλώσσα. Τήν γλώσσα
τῆς ἄδολης, τῆς ἀνυπό κριτης ἀγάπης τους, προσφέροντάς μου
τό ἄναρχο μήνυμα τοῦ Ἀ γαθοῦ, τό ἄγγελμα τῆς παγκόσμιας
ἀδελφότητας. Κι αὐτό, θαρρῶ, ὑπῆρξε γιά μένα τό πολυτιμότερο
δῶρο πού ἀξιώθηκα σέ ὅλον μου τόν βίο. Ταὐτόχρονα, ὅμως, τά
ἴδια παιδιά μοῦ ἔδωσαν καί κάποιο ἄλλο μήνυμα: τό πρόσωπο
τοῦ μή - Ἀγαθοῦ. Μέσα ἀπό τήν ἔνδεια, τήν ἔλλειψη, τόν ἐγκλει-
σμό, τήν περιφρόνηση. Ὅλα, ὅσα, δηλαδή τούς ἐπιφύλαξαν ἡ
ἔπαρση, ὁ κομπασμός, ἡ τιμωρία καί, τέλος, ἡ ἐκδίκηση τῆς κοι-
νωνίας τῶν «ἔντιμων» πού, πολύ κομψά, τήν εἴπανε δικαιοσύνη.
Ἡ κοινωνία! Ὅλοι ἐμεῖς, δηλαδή, οἱ «ἀναμάρτητοι», σέ ὅλες αὐτές τίς ἁμαρτωλές. Ἐμεῖς οἱ «ἐλεύθεροι» σέ ὅλες ἐκεῖνες τίς φυ-
λακισμένες.
«Κλάματα, ἱκεσίες, ἐπαιτεῖες, βρισιές, εὐχαριστίες, παράπονα, κατάρες καί θρῆνοι ἔσμιγαν ὅλα σ’ ἕναν κόσμο καθημερινό,
πανανθρώπινο. Πελώριο στή σημασία του, ἀσήκωτο στό βάρος του, τό κοι νωνικό. Πάντα, ὅμως, ὀδυνηρό στόν ἔλεγχο
τῆς δικῆς μας συνείδησης. Ἤτανε κάτι σάν ξύπνημα πού ἐρχόταν ἀπ’ ἀλλοῦ, ἀπό πολύ μακρυά. Πού θύμιζε ἀδιάκοπα τό
μέγεθος τῆς δικῆς μας εὐθύνης, τήν κρυφή ἐνοχή τοῦ δικοῦ μας ἐφησυχασμοῦ. Μιά σκοπιά καινούργια, διαφορετική στό
νόημα, τήν προέλευση καί τήν ἀπόδοση μιᾶς ἄλλης, ἄγνωστης Δικαιοσύνης».