Η τριμερής επιτροπή θα επέβλεπε την πολιτική μιας αυστηρής ειρηνευτικής διαδικασίας που θα ήταν, άλλωστε, το μόνο κριτήριο για την επιτυχία. Ωστόσο, εδώ πρόβαλλαν δυο εφιάλτες αποτυχίας: Μήπως η ειρηνευτική πίεση οδηγούσε στη βία; Και, δεύτερον, μήπως η ανοικοδόμηση καθυστερούσε τόσο, ώστε η βία να εμφανιζόταν πάλι ως η μόνη διέξοδος στους πολίτες της Άμμου; Όμως, η επιτροπή έδινε στον λαό την ολοκληρωμένη εντύπωση μιας εργασίας μέσα στον χρόνο, μιας εργασίας που δεν μπορούσε παρά να επιφέρει θετικό αποτέλεσμα, όπως κάνει κάθε εργασία, ιδίως αυτή που είναι πολύ σκληρή. Η ειρηνευτική επιτροπή ενοποιούσε τον χρόνο σε κάθε αποστολή της, δημιουργούσε το αίσθημα ότι κάτι γινόταν, ότι η επιτήρηση ήταν ένα έργο σε εξέλιξη, με τα καλά του και τα κακά του –τα κακά για τους Αμμιώτες ήταν οπωσδήποτε περισσότερα!–, αλλά επρόκειτο οπωσδήποτε για μια υπόθεση με ορίζοντα τέλους.
